Ines & Mike en Kiki
Ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn, Kiki hoort bij ons
We hebben Kiki, toen nog Nikki, sinds eind februari. Daarvoor hadden we ook een oudere kat geadopteerd. Zij was mijn lust en leven en is helaas overleden toen wij met vakantie waren. Dat was verschrikkelijk. Toch wisten wij dat we weer een kat wilden, liefst een oudere kat of eentje met een rugzakje. Ik kon online niets vinden, tot een collega-vriendin me op DOA wees. Wij heb toen een afspraak gemaakt en werden heel fijn geholpen door dierenverzorger Samantha. We hebben meerdere katten gezien, maar bij Kiki hadden we meteen een klik. We konden haar toen gelijk mee naar huis nemen. In het begin had Kiki veel spanning, werd geregeld ziek en moest echt wennen. Omdat ik in de psychiatrie werk, herkende ik die stresssymptomen en kon ik haar goed begeleiden. Juist in die periode had ik een operatie aan mijn enkel en moest ik twee maanden thuis blijven. Dat bleek achteraf een geluk bij een ongeluk: in die tijd vond Kiki langzaam haar rust. Nu gaat het heel goed. Ze heeft hier alle ruimte, rust en vrijheid. Haar blaasproblemen, waardoor ze in het asiel terecht was gekomen, zijn met dieetvoer helemaal onder controle. Ze is speels, zit vol energie en houdt van spelletjes. En ze is zó lief. Ze ligt graag op schoot en zoekt altijd contact. Kiki maakt voor mij dat mijn huis meer leeft: dat ik thuiskom en dat er iemand is om samen mee te zijn. Mijn man en ik werken allebei onregelmatig, dus wanneer mijn man er niet is, kom ik thuis en is Kiki er om lekker mee te knuffelen. Kiki stond in het asiel bekend als een kat die snel overprikkeld raakte en kon krabben. Ze is nu veel rustiger maar kan zo nu en dan nog wel pittig reageren naar Mike toe. Wij vinden het fijn dat zij zich vrij genoeg voelt om helemaal zichzelf te zijn. Ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn – Kiki hoort bij ons. En wij zijn zó blij dat wij haar een tweede kans hebben kunnen geven!
Terug naar alle verhalen
Manon en Chico
Hij is niet zomaar een hond, hij is familie
Chico wordt deze maand dertien jaar oud, maar dat zou je niet zeggen. Zijn snoetje is wat grijzer geworden, maar hij is nog net zo speels en energiek als vroeger. In het bos rent hij iedereen eruit. Toen ik op mezelf ging wonen, wist ik één ding zeker: ik wilde een hond. Dat was al mijn hele leven een wens, en ik wilde bewust een hond uit het asiel. Bij DOA ontmoette ik Chico, toen nog maar een jaar oud. De klik was er meteen. Mijn vader ging mee en was ook direct verkocht. Chico was druk, maar heel lief. Hij was uit huis geplaatst en had een gebroken heup, dus hij moest nog revalideren. Met hydrotherapie en veel geduld is dat goed gekomen, al blijft één heup iets kleiner. Chico is een echte prater. Als ik hem iets vraag, “praat” hij terug – hij loeit en maakt van die grappige ‘woe-woe’-geluidjes, typisch voor staffies. Als het koekje te lang op zich laat wachten, laat hij dat luid en duidelijk weten. Dat vind ik zo leuk aan hem. Hij is sociaal, vrolijk en relaxed. Veel mensen stappen opzij omdat hij een staffie is, maar hij is juist een enorme knuffelbeer. Ook met andere honden gaat het prima; hij kan overal loslopen. Ik heb eerst psychologie gestudeerd, maar vond dat beroep minder leuk dan verwacht en studeer nu geneeskunde. Door al die veranderingen is Chico mijn constante factor gebleven. Chico betekent de wereld voor mij. Hij is niet zomaar een hond; hij is familie.
Terug naar alle verhalen
Steffi met Pom
Ze verdienden een veilig en liefdevol thuis na alles wat ze hebben meegemaakt
Na het overlijden van onze twee katten wisten we één ding zeker: zonder kat is het huis leeg. Dus namen we contact op met DOA en werden we uitgenodigd om langs te komen. In de wachtkamer zagen we foto’s van Pom en Doodle, twee langzitters die samen waren binnengekomen. Iets aan hun verhaal raakte ons direct. We konden ze niet gelijk meenemen, maar toen dierenverzorger Samantha liet weten dat we ze mochten ophalen, sprongen we meteen in de auto. Beide katten hadden geen tanden meer en waren ontzettend angstig. Je zag aan alles dat ze veel hadden meegemaakt. Toen ze bij ons thuis uit hun mandje kwamen, schrokken we wel een beetje – het bleken enorme katten! Ze trokken zich direct terug op zolder en kropen onder het bed. Pom is de dappere van de twee en durfde als eerste voorzichtig te komen kijken, een hapje te eten en uiteindelijk zelfs een aai toe te laten. Doodle bleef langer bang. We hebben een kattendeskundige ingeschakeld. Die gaf ons waardevolle tips: houd de omgeving rustig, sluit de deur en ontmoet hem daar waar hij zich veilig voelt. Dus kroop ik onder het bed en begon heel voorzichtig daar met hem te spelen. Stap voor stap ging het beter. Tegenwoordig ligt Doodle soms op bed, komt hij naar ons toe als we thuiskomen en zit hij op de trap te wachten om geaaid te worden. De trap is zijn veilige plek, daar voelt hij zich thuis en laat hij zich knuffelen. Het is zo mooi om te zien hoe een dier dat zó bang was, stukje bij beetje zijn vertrouwen terugkrijgt. Ze verdienen een veilig en liefdevol thuis na alles wat ze hebben meegemaakt. Pom is inmiddels lekker ondeugend en Doodle wordt steeds vrijer. We zijn trots dat ze ons nu vertrouwen. Ze hoeven niet op schoot te komen; voor ons is het al genoeg dat ze ontspannen door het huis lopen en zichtbaar genieten van hun leven hier. We hebben enorm veel waardering voor DOA. Er wordt daar met zoveel zorg en toewijding gewerkt. We voelden echt dat er tijd werd genomen om een goede match te maken, en ook de nazorg was heel fijn. Iedereen werkt er met passie voor de dieren. Dankzij die inzet hebben Pom en Doodle nu het thuis dat ze verdienen, en wij twee bijzondere huisgenoten erbij.
Terug naar alle verhalen
Danielle en Scooby
We zeggen altijd: Scooby is een cadeautje uit de hemel
We hadden al een labrador, Soes, en wilden er graag een hondje bij. Toen we van DOA hoorden dat er puppy’s waren, zijn we meteen gaan kijken. Scooby was pas vijf dagen oud, piepklein, met een gevlekt vachtje. Eigenlijk bestaat een gevlekte labrador niet, maar daar lijkt zij wel op. Toen we haar zagen, waren we meteen verkocht. Alsof het zo moest zijn, werd ze geboren op de sterfdag van mijn vader. We zeggen altijd: Scooby is een cadeautje uit de hemel.
Toen Scooby acht weken oud was, mochten we haar ophalen. We hadden haar in een grote doos gedaan en als verrassing aan Soes gegeven. Sinds die dag zijn ze onafscheidelijk; Soes is echt haar grote zus.
Scooby is een ontzettend lief hondje dat eigenlijk nooit iets stouts doet. Alleen als we weggaan, vindt ze dat nog steeds moeilijk. Het heeft ook lang geduurd voordat ze zindelijk was; haar moeder kwam uit de broodfok, was helemaal uitgeput en had haar niet alles goed kunnen leren. Maar dat hebben we samen ingehaald.
Scooby is een echte knuffelkont; soms duwt ze met haar neus onder je kin en geeft dan heel enthousiast ‘kopjes’. Ze ligt het liefst tegen ons aan of vlak naast me. Ze is ook dol op onze kat Moos; toen we terugkwamen van vakantie was ze zó blij om hem weer te zien. Dat vonden wij heel aandoenlijk. Scooby speelt ook graag verstoppertje, soms met Soes, soms met ons. Dan moeten we op zoek naar haar knuffel.
Scooby is lief, grappig en hoort helemaal bij ons gezin. Iedere dag weer denken wij: wat zijn wij blij dat we haar hebben.
Terug naar alle verhalen
Yvonne en Hugo
Ieder dier verdient een veilig en gelukkig leven, en dat heeft Hugo nu bij ons gevonden
We zochten een kat die de muizen zou vangen op de boerderij, eentje die lekker buiten kon leven en zich thuis zou voelen in de stal. Bij DOA gingen we kijken of er een kat was die bij ons paste. Daar zeiden ze dat ze wel een match voor ons hadden: Hugo. We hebben even met hem gespeeld en vonden hem meteen leuk. Na een nachtje nadenken wisten we het zeker: Hugo mocht met ons mee naar huis. Hugo is ontzettend lief en heeft een heel leuk koppie, maar na het tweede aaitje kan hij ineens uithalen. Hij wil graag aandacht, maar raakt snel overprikkeld. Daarom is hij niet zo geschikt voor in huis, maar perfect voor bij ons op de boerderij. Hij woont op de paardenstal en heeft daar helemaal zijn plek gevonden. ’s Ochtends gaat mijn man Piet als eerste naar de stal. Hugo staat dan al bij ons huis op hem te wachten en rent met hem mee. Dat vind ik zo schattig! We zien hem altijd op de drie momenten per dag dat hij eten krijgt. Door hem te accepteren zoals hij is, heeft Hugo helemaal zijn draai bij ons gevonden. Hugo hoort bij ons leven, bij het ritme van de boerderij. Het is heerlijk dat hij lekker buiten bij ons op het erf tot zijn recht kan komen. Ik ben blij dat hij bij ons is. Dat we een kat die anders moeilijk te plaatsen was een fijn thuis konden geven, voelt heel goed. Ieder dier verdient een veilig en gelukkig leven, en dat heeft Hugo nu bij ons gevonden.
Terug naar alle verhalen
Stephanie en Dodgie
Dodgie is echt mijn prinsesje
Ik wilde eigenlijk een Duitse herder en had op de website van DOA een prachtige hond gezien. In overleg twijfelden we of dat goed zou gaan met mijn andere hond, een Australian shepherd. Toen vertelde dierenverzorger Esther over een nestje pups dat net bij DOA binnen was. Nieuwsgierig ging ik kijken en daar zag ik Dodgie. Ze was de kleinste van het nest, de enige die ‘black and tan’ was, zoals dat heet, en meteen viel ik voor haar. Gelijk wist ik: dit is mijn hond. Eind december besloot ik haar te adopteren en begin januari kwam ze bij me wonen, vlak voor corona uitbrak. Dodgie is echt mijn prinsesje. Ze is zachtaardig, aanhankelijk en vindt iedereen leuk. Maar ze is ook heel waaks! Ze heeft een heerlijk karakter: Lief, grappig en eigenwijs. Als ze geen zin heeft om te wandelen, gaat ze gewoon op haar rug liggen zodra ik met het tuigje aankom lopen. Dat vind ik erg grappig. Eenmaal buiten kan ze uren wandelen en genieten. Dodgie hoort helemaal bij mij; ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Adoptie was de beste keuze ooit, Dodgie is echt een toppertje. En wie weet… misschien komt er ooit nog een kleine ‘Dodgie’ bij.
Terug naar alle verhalen
Quintus en Mats
Mats is mijn soulmate, mijn beste vriend
In mijn familie hadden we altijd honden uit het asiel. Toen ik op mezelf ging wonen, wist ik dat ik ook een hond wilde adopteren. Op de website van DOA zag ik een mooie hond, maar bij mijn bezoek zeiden ze eerlijk dat deze hond niet de juiste match voor mij was, omdat ik nog weinig ervaring had. Ze stelden voor dat ik in plaats daarvan, kennismaakte met Mats. Ik vind het mooi dat er bij DOA echt wordt gekeken naar welk dier bij je past, het heeft mij de leukste hond opgeleverd die ik me kon wensen. Toen Mats naar me toe werd gebracht, kwam hij gelijk op me afrennen en ging tussen mijn benen zitten. Toen wist ik: dit is ’m. In zijn paspoort staat “husky”, maar eigenlijk is hij een malamute. Stoer, maar ook ongelooflijk lief. Twee dagen later heb ik hem opgehaald. Hij was net een jaar oud en nog niet zindelijk, dus daar hebben we aan gewerkt. Mats is nu dertien. We zijn al meer dan twaalf jaar samen. Hij heeft een aantal maanden geleden zijn kruisbanden gescheurd, maar is daar helemaal van hersteld. Hij wordt wat doof, maar verder is hij nog fit en vrolijk. Mats heeft een fantastisch karakter: een beetje eigenwijs, loopt graag nét op het randje. Daar moet ik om lachen. Hij houdt ook van reizen en gaat overal mee naar toe: op wintersport de sneeuw in en lekker naar de zee en strand, hij vindt het allemaal fantastisch. Zijn eigenheid is sterk; dat vind ik bijzonder. Wat opvalt, is hoe zacht hij is met mijn kinderen. Ze kunnen alles met hem doen. Je weet nooit hoe dat gaat met een hond en kleine kinderen, maar bij Mats ging het vanzelf goed. Mats is mijn soulmate, mijn beste vriend. Vanaf het begin hebben we een bijzondere band gehad. Van hem krijg ik onvoorwaardelijke liefde, elke dag. Dat betekent zo veel voor mij. Ik ben ongelooflijk blij dat ik zo lang van hem mag genieten.
Terug naar alle verhalen
Quinty en Sjaals
We gunnen ze allebei een rustig en vrolijk leven
Mijn vriend Emanuel en ik hadden al twee katten, maar het voelde alsof er nog ruimte was voor eentje erbij. Omdat we geen goed gevoel hadden bij een fokker of Marktplaats, gingen we naar DOA. Alleen al de locatie maakte indruk, zo groot en goed verzorgd. Eerst ontmoetten we Sjaals, een jong, lief katje van zo’n zes maanden. Daarna liet de dierenverzorger ons ook Unox (nu Uno) zien, een bange maar speelse kater. We vonden hem meteen aandoenlijk, misschien juist omdat hij zo onzeker was. We gunden hem een thuis waar hij tot rust kon komen. Eerst wilden we maar één kat adopteren, maar toen mijn vriend voor de grap zei: “Zullen we ze allebei nemen?”, hoefden we niet lang na te denken. We hadden het gevoel dat ze bij ons pasten en gunden ze allebei een rustig en vrolijk leven. Uno mocht als eerste mee naar huis, en twee weken later volgde Sjaals. Dat bleek een perfecte volgorde: we konden ons eerst op Uno focussen en daarna kwam Sjaals. Uno is nog wat voorzichtig, maar hij ontspant steeds meer. Sjaals is juist heel speels en volgt ons overal. Ze zijn totaal verschillend, maar het werkt: ze vullen elkaar aan. Nu we alle vier katten samen hebben, voelt ons kattengezin compleet met elk hun eigen karakter en plek in huis.
Terug naar alle verhalen