Mijn maatje, beste vriend, steun en toeverlaat was er ineens niet meer. Ons vaste wandelingetje, samen tv-kijken, de zachte aaitjes en lieve woordjes waren ineens weg en van de ene op de andere dag stond ik er alleen voor. Ik werd naar DOA gebracht en daar moest ik in het begin niets weten van niemand niet, ik was té verdrietig. Maar ineens kreeg ik een aai over mijn hoofd, ik schrok er een beetje van en blies. Maar de hand ging niet weg en bleef aaien. Nu ben ik dol op die hand, en de mensen achter die handen! Zelfs als ze met prikjes aankomen ben ik erg vergevingsgezind, dus ook de handen van de dierenartsen zijn vrienden. Inmiddels ben ik een enorme goedzak, hou mega van aandacht en eet alles. Onlangs zijn er een hoop tanden van mij getrokken, en moest ik pillen slikken. Dat heb je nou eenmaal als je wat ouder wordt! Maar nog steeds ben ik enorm tevreden. Ik ben nog steeds wel een beetje verdrietig maar door de liefde die ik hier krijg heb ik ook weer hoop op een gelukkige toekomst. Een toekomst met een lief nieuw baasje en mijn eigen gouden mand!