Ik ben Marru. Een oudere heer, zeggen ze. Mijn snuit is een beetje grijzer en ik heb wat meer levenservaring dan de jonge springers hier, dat klopt. Maar laat je niet foppen: ik loop zó trots naast je mee dat je bijna vergeet dat ik al wat ouder ben. Ik geniet van snuffelen, stappen maken en alles in me opnemen. Mijn lijf mag dan rustiger lijken, mijn hart is nog steeds vol levenslust!
Ik ben bij DOA gekomen omdat mijn baasje is overleden. Sindsdien draag ik een soort stilte met me mee. Ik mis hem, natuurlijk. Je deelt een leven, een huis, gewoontes en dat laat je niet zomaar achter. En toen ik hier kwam, werd alles nieuw, daar moest ik enorm aan wennen. Maar ik heb mijn best gedaan om me aan te passen, zoals honden dat doen. We blijven trouw, zelfs als de wereld verandert.
Wat ik moeilijk vind? Dat ik hier al zo lang zit. Dat bijna niemand naar mij vraagt. Ik zie andere honden komen en gaan. Sommige zijn nog niet eens warm in hun mandje of ze hebben al geïnteresseerden. En ik? Ik doe mijn best, kwispel vriendelijk, kijk hoopvol… maar vaak blijft het stil. En dat raakt me, eerlijk gezegd. Daarom heb ik mijn uiterste best gedaan om nogmaals mooi te poseren!
Liefs Marru