Cox is 27 en woont in Amsterdam, midden in de Pijp. Bijna een jaar geleden kwam ze in dienst bij DOA, waar ze werkt als dierenverzorger in het hondenteam. ‘Ik zag de vacature online en was eigenlijk al een tijd op zoek naar iets anders. Ik werkte in een hondendagopvang, maar was een beetje uitgekeken. Het asielleven vond ik altijd al leuk, en toen ik bij DOA mocht beginnen, was dat echt een mooie kans.’Cox begon ooit aan een opleiding paraveterinair, maar maakte die niet af. ‘Ik heb veel geleerd in de praktijk, in het asiel in Zaandam en daarna bij de hondendagopvang waar ik werkte voor DOA’.
Ze werkte op verschillende afdelingen binnen het asiel maar is inmiddels een vaste kracht op de crisisafdeling. ‘Daar komen honden die door verdrietige omstandigheden in het asiel terechtkomen. Het zijn vaak schrijnende gevallen. Sommige dieren zijn mishandeld of verwaarloosd, en dat zie je. Dat raakt me.’ Maar juist daarom is haar werk daar zo belangrijk. ‘Ik probeer die honden een veilige en fijne plek te geven. Door verzorging, aandacht, voeding en medische zorg. En ik kijk per dier wat er moet gebeuren. Soms vraag ik een vrijwilliger om extra aandacht te geven aan een dier die extra knuffels of een extra wandeling nodig heeft.”
Wat haar blij maakt, is wanneer een bange of onzekere hond stap voor stap vooruitgaat. ‘Het is zo waardevol als een hond die mensen spannend vindt, met extra aandacht en trainen toch leert vertrouwen. Als die dan uiteindelijk bij het perfecte baasje terechtkomt… dat is zó mooi.’
Het werk is niet altijd makkelijk. ‘Soms voel ik me machteloos, als ik zie hoe dieren eraan toe zijn bij binnenkomst. Maar dan probeer ik me te focussen op wat ik wél kan doen, hier en nu, voor de dieren die bij ons zijn.’ Gelukkig staat ze er niet alleen voor. “Wat ik heel fijn vind aan DOA is dat we een sterk team zijn. Als er iets is met een dier, of iets anders in het asiel, dan zet iedereen zich in. Dat past bij mij. Samen de schouders eronder, dat geeft kracht. Dan weet je weer precies waarom we dit werk doen.’