Paraveterinair Megan
Megan begon in 2016 als vrijwilliger bij de kattenafdeling van DOA. Twee jaar later groeide ze door tot dierenverzorger, een functie die ze vier jaar lang met hart en ziel vervulde. Toch bleef er iets kriebelen: ze wilde meer weten over de medische kant van het vak en het volledige traject dat een dier doorloopt. Ze volgde een opleiding tot paraveterinair, dat is een dierenartsassistent die bevoegd is om behandelingen uit te voeren. Megan werkte na haar opleiding korte tijd in een kliniek, maar haar hart lag onmiskenbaar bij asieldieren. Toen er een vacature vrij kwam bij DOA, hoefde ze geen moment na te denken. Inmiddels werkt ze alweer acht maanden als paraveterinair bij DOA. ‘Dit past helemaal bij mij. Ik voel me hier echt op mijn plek.’ Geen dag is hetzelfde voor Megan. ‘Iedere dierenarts werkt weer op een andere manier. De een wil dat ik meeloop tijdens de rondes, de ander werkt liever zelfstandig. Soms help ik bij operaties, soms ben ik vooral bezig met labuitslagen samenvatten of vragen van klanten beantwoorden.’ De zorg gaat nog verder: momenteel heeft een zieke kat in de behandelkamer die om het uur dwangvoeding nodig heeft. ‘Het is hectisch, met honderden dieren en zes dierenartsen. Maar dat maakt het ook juist zo mooi.’ Megan is vaak de constante factor binnen het medische team. ‘Ik probeer het overzicht te houden over de verschillende trajecten van dieren. Dat vind ik belangrijk: weten wat er met een dier aan de hand is, zodat ik echt iets kan bijdragen aan hun herstel.’ Ze voelt zich verantwoordelijk, juist omdat ze de dieren goed leert kennen. ‘Hun verhaal kennen, zien wat ze nodig hebben en helpen zorgen dat ze de juiste behandeling krijgen, dat is waarom ik dit werk doe.’ Wat ze moeilijk vindt? ‘Slechte eigenaren. Ik begrijp soms écht niet hoe mensen zo slecht voor een dier kunnen zorgen.’ Maar gelukkig zijn er ook de mooie momenten. ‘Zeker als een dier heel ziek binnenkomt en we in het begin niet goed weten wat er aan de hand is. En dat het dan toch lukt om het dier beter te maken… Dat is echt geweldig.’
Terug naar alle verhalen
Dierenverzorger Cox
Cox is 27 en woont in Amsterdam, midden in de Pijp. Bijna een jaar geleden kwam ze in dienst bij DOA, waar ze werkt als dierenverzorger in het hondenteam. ‘Ik zag de vacature online en was eigenlijk al een tijd op zoek naar iets anders. Ik werkte in een hondendagopvang, maar was een beetje uitgekeken. Het asielleven vond ik altijd al leuk, en toen ik bij DOA mocht beginnen, was dat echt een mooie kans.’Cox begon ooit aan een opleiding paraveterinair, maar maakte die niet af. ‘Ik heb veel geleerd in de praktijk, in het asiel in Zaandam en daarna bij de hondendagopvang waar ik werkte voor DOA’.Ze werkte op verschillende afdelingen binnen het asiel maar is inmiddels een vaste kracht op de crisisafdeling. ‘Daar komen honden die door verdrietige omstandigheden in het asiel terechtkomen. Het zijn vaak schrijnende gevallen. Sommige dieren zijn mishandeld of verwaarloosd, en dat zie je. Dat raakt me.’ Maar juist daarom is haar werk daar zo belangrijk. ‘Ik probeer die honden een veilige en fijne plek te geven. Door verzorging, aandacht, voeding en medische zorg. En ik kijk per dier wat er moet gebeuren. Soms vraag ik een vrijwilliger om extra aandacht te geven aan een dier die extra knuffels of een extra wandeling nodig heeft.”Wat haar blij maakt, is wanneer een bange of onzekere hond stap voor stap vooruitgaat. ‘Het is zo waardevol als een hond die mensen spannend vindt, met extra aandacht en trainen toch leert vertrouwen. Als die dan uiteindelijk bij het perfecte baasje terechtkomt… dat is zó mooi.’Het werk is niet altijd makkelijk. ‘Soms voel ik me machteloos, als ik zie hoe dieren eraan toe zijn bij binnenkomst. Maar dan probeer ik me te focussen op wat ik wél kan doen, hier en nu, voor de dieren die bij ons zijn.’ Gelukkig staat ze er niet alleen voor. “Wat ik heel fijn vind aan DOA is dat we een sterk team zijn. Als er iets is met een dier, of iets anders in het asiel, dan zet iedereen zich in. Dat past bij mij. Samen de schouders eronder, dat geeft kracht. Dan weet je weer precies waarom we dit werk doen.’
Terug naar alle verhalen
DOA’s terugblikfilmpje
WOW wat was het een mooie dag! We hebben honderden dieren in ons asiel extra getrakteerd en we hebben gezwommen met asielhonden. Dat leverde hartverwarmende beelden op. Bekijk hier het filmpje!
Duckie
Ik ben gevonden in een doos met een snotneus en een kapot oogje en mijn naam is Duckie. Waar ik vandaan kom? Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed, maar je kan ook beter naar de toekomst kijken zeggen ze altijd. Toen ik net bij DOA was wilde het niet echt lukken met mijn eetlust, dus mijn gewicht ging niet zo goed vooruit. Ik wilde gewoon heel graag aandacht… Op het moment dat ze me met een lepeltje of een spuitje eten gaven dan ging het super, maar zelf eten, nah. Daarom ben ik tijdelijk naar een pleeggezin gebracht zodat ik daar alle aandacht van de wereld kreeg, dat was echt geweldig! Na een week had ik een super vol buikje, en kreeg ik zoomies door de woonkamer, tijd voor een vriendje dus. En daar was Zorro, het was meteen dikke mik. Samen eten, spelen, knuffelen en kattenkwaad uithalen. Allebei gecastreerd en gezond zijn we weer teruggebracht naar DOA en een week later vonden we ons nieuwe huisje. Wat heb ik een geluk gehad, dat bedenk ik me elke dag! Geluk dat ik ben gevonden, geluk dat DOA mij heeft geholpen, geluk met mijn maatje en geluk met mijn superlieve nieuwe baasjes, mijn naam is nu Duckie gelukkie.
Terug naar alle verhalen
Remi
Remi alleen op de wereld, ken je dat verhaal? Nou zo voelde ik mij dus, helemaal alleen. Ik was in een mandje gezet en achtergelaten in een park en dat was het dan. Hoe lang ik daar heb gezeten weet ik niet meer, maar ik was zo bang. Het voelde als dagen! Toen ik eindelijk gevonden werd kon ik weer ademhalen. Ze schrokken zich rot bij DOA, mijn rechteroog was geluxeerd, dus eigenlijk ‘uit de kom’. De operatiekamer werd gereed gemaakt en ik werd gelijk geholpen. Dat was echt heel fijn want ik had geen dag langer met deze pijn willen rondlopen. Onder narcose hebben ze mij gelijk gecastreerd en kwamen ze erachter dat mijn hak ook nog eens gebroken was. Opereren was gelukkig niet nodig, ik kreeg later te horen dat het met genoeg rust vanzelf weer aan elkaar kan groeien. Toen ik wakker werd had ik een kraag om mijn nek, dat was wel even schrikken. Maar met wat hulp van de verzorgers kon ik er eigenlijk al snel prima mee overweg. En kijk mij nu eens; mijn ‘oog’ is helemaal genezen en mijn poot is nog aan het herstellen. Mijn naam was in het begin heel passend, maar ik voel mij nu helemaal niet meer alleen. Iedereen bij DOA is zo lief voor mij en er is ook al iemand die mij wil adopteren als ik helemaal de oude ben, of liever zou ik willen zeggen, als ik mij weer vernieuwd voel!
Terug naar alle verhalen
Scooter
Ciao a tutti! Ik ben Scooter, een knappe vent uit Italië met een klein hartje en een groot verleden. Hoe ik precies in Nederland ben beland, weet niemand. Wat we wél weten is dat ik werd gevonden, alleen op straat. En mijn baasje kwam me niet meer halen. Dat is echt geen fijn gevoel, hoor. Het idee dat je gewoon niet meer gewild bent… daar breekt zelfs een stoere jongen als ik een beetje van.Gelukkig ben ik nu bij DOA, waar ze me écht zien. Mijn verzorgers zijn mijn maatjes en ik knuffel graag met ze. Daarnaast ga ik ook met plezier met ze mee naar buiten. Want buiten… daar hoor ik. Geef mij een speelveld met zand en ik ben in m’n element. Ik graaf graag kuiltjes (vooral als niemand kijkt) en als ze ’s ochtends komen, sta ik al te wachten, keurig met mijn knuffeltje in mijn bek. Dat ze dan moeten lachen, vind ik alleen maar leuk.Ik hou van routine, van frisse lucht en van mensen die me begrijpen. Ik ben misschien niet meteen de makkelijkste want ik moet je echt eerst leren vertrouwen. Maar als je die moeite voor me doet? Dan krijg je een maatje voor het leven.Deze dierendag vraagt DOA aandacht voor honden zoals ik. Honden met een rugzakje, een verleden, maar óók een grote dosis liefde. Geef ons een kans. Ja, we nemen misschien wat zand mee naar binnen… maar ook een warm hart, een loyaal karakter en eindeloos veel knuffels.
Terug naar alle verhalen
Kali
Hoi! Ik ben Kali, een knappe kruising Herder met een flinke dosis eigen wil én een groot hart.Al zeg ik het zelf: ik ben slim, grappig, een tikkeltje brutaal en… stiekem ook héél lief. Thuis ben ik een gezellige huisgenoot, maar als er visite komt, verander ik soms in een echte grapjas. Ik kies dan gewoon iemand uit om een beetje te plagen gewoon zomaar, omdat het kan. Word je onzeker, dan vind ik dat best grappig. Maar blijf je rustig en duidelijk? Dan denk ik: oké, jij snapt het. Respect.Maar weet je? Achter die stoere houding zit ook gewoon een zachte kant. Ik ben gek op knuffelen met de mensen die ik vertrouw. En spelen? Dat is echt mijn favoriete bezigheid! Met andere honden kan ik heerlijk rennen en stoeien, daar word ik zó blij van. Samen ravotten in het gras of gewoon een beetje gek doen.Bij DOA helpen ze me om het leven wat beter te begrijpen. Ze geven me structuur, duidelijkheid en vooral veel liefde. En ik? Ik geef dat dubbel en dwars terug , maar wel op mijn eigen manier natuurlijk.Deze dierendag vraagt DOA aandacht voor honden zoals ik. Honden met een verleden, met een gebruiksaanwijzing, maar óók met een hart van goud en enorm veel potentieel. We zijn misschien niet de makkelijkste, maar wél de moeite waard.Geef ons een kans. Met wat geduld, begrip en een beetje humor komen we samen een heel eind. Wij hebben misschien iets meer werk nodig… maar geloof me, we geven er zóveel moois voor terug!
Terug naar alle verhalen
Lolita en kitten Layla
Mijn baasje bracht mijn vijf kittens van drie weken oud naar DOA en zei dat ze die had gevonden. Mij had ze thuisgelaten… Maar daar prikten ze bij DOA gelukkig dwars doorheen, en toen moest ik ook gehaald worden. Gelukkig maar, want mijn kittens zijn veel te jong om zonder mij te kunnen! Ik snap niet zo goed waarom mijn baasje dit zo heeft gedaan maar ik ben blij dat we nu alsnog samen zijn! Bij DOA zijn we veilig, worden we goed verzorgd en weet ik dat mijn kinderen uiteindelijk een superfijne toekomst tegemoet gaan. We verblijven nu in een pleeggezin, waar we kunnen opgroeien tot het moment dat ik ze alles heb geleerd en klaar ben om ze los te laten. Voor nu zijn we nog aan het bijkomen van dit bizarre avontuur! Gelukkig zijn mijn kittens nog te jong om dit te begrijpen, want dit gun ik geen enkele kat. Ik hoop dat mijn nieuwe baasje voor altijd en eeuwig voor mij wil zorgen en van mij wil houden.
Terug naar alle verhalen
Pachonkie
Als je denkt dat je kleine teen tegen de tafelpoot stoten al pijn doet, dan heb je nog nooit een humerus fractuur gehad! Ik dus wel en man oh man wat deed mijn linker voorpootje pijn. Er werd dus vliegensvlug van alles geregeld zodat ik zo snel mogelijk bij een specialist terecht kon voor deze ingewikkelde operatie. Ik kreeg een plaatje en drie schroeven in mijn linker voorpoot en moest rust houden, rust houden en nog meer rust houden. Maar met de pijnstilling die ik kreeg wilde ik helemaal geen rust houden! Ook wilde ik aan mijn poot likken en het draadje eruit trekken maar dat mocht ook al niet. Nou ja, als ik maar genoeg gekriebeld werd dan was ik ook wel tevreden. Na heel veel check-ups, verbandwissels, wondverzorgingszalfjes en medicatie-soorten was het dan zo ver; ik mocht langzaam weer beginnen met meer bewegen. Niet in één keer van de kast springen natuurlijk, maar langzaam opbouwend steeds wat langer en minder voorzichtig. En je moet me nu eens zien rennen, zoefff! Ik ben aan t trainen voor estafette, hordelopen en lange afstanden en weet zeker dat ik wereldkampioen ga worden. Wie had ooit gedacht dat je na zo veel pech, nog zo gezond en gelukkig kan worden? Gelukkig hadden ze bij DOA daar alle vertrouwen in, en hebben we het samen voor elkaar gekregen ook.
Terug naar alle verhalen
Pablo en Gijs
Er werd zielsveel van ons gehouden, niet alleen door ons baasje maar ook door vrienden en kennissen. Daarom was het een enorme klap toen ons baasje er ineens niet meer was. Dat verlies zijn we nog steeds aan het verwerken, maar daar helpen ze bij DOA gelukkig heel goed mee. Ze kunnen hier superlekker kriebelen en fluisteren allemaal lieve woordjes tegen ons, dus al snel voelen we ons een stuk meer op ons gemak. Het enige wat hier een beetje tegenvalt is het eten. Nou ja niet het eten zelf maar we willen graag veel meer! Maar dat mag helaas niet omdat ze vinden dat we wat moeten afvallen. Pff het zijn allemaal spieren zeggen wij dan. Nou goed, binnenkort worden wij gecastreerd en moeten we langs de mondhygiënist. Maar als dat gedaan is dan zijn we helemaal klaar voor een nieuwe stap richting de rest van ons verdere leven. Hopelijk komen we op nét zo’n liefdevolle plek terecht als waar wij vandaan komen. Maar daar zorgen ze bij DOA wel voor!BREAKING NEWS: Pablo & Gijs zijn onlangs geadopteerd en hebben hun gouden mandje gevonden! Gefeliciteerd kanjers, we wensen jullie een mooie, liefdevolle toekomst toe💚
Terug naar alle verhalen
Diva en Pearl Destiny
Hoi, ik ben Diva de drama queen, knuffelkont én mama van een Boss Baby! Ik geef het eerlijk toe: mijn naam is niet zomaar Diva. Ik bén er ook echt één. Vooral als ik naar de dierenarts moet of een pilletje krijg… trááágisch! Maar achter al die drama zit gewoon een bang hartje.Ik ben uit huis gehaald omdat ik alleen maar werd gebruikt om pups te krijgen. Liefde, aandacht, veiligheid? Nooit gehad. Mensen gebruikten mijn lijfje, maar zagen mij niet als hond. Geen wonder dat ik bang en onzeker ben geworden. Alles is spannend als je nooit hebt geleerd dat de wereld ook mooi kan zijn.Gelukkig zijn we nu bij DOA. Samen met mijn dochter, mijn trots: Pearl Destiny! En die naam? Die past haar perfect. Ze is pittig, stoer en had op haar 4e week al geen zin meer om in het kraambed te blijven liggen. Ze klom er gewoon uit. De wereld in. Zó dapper. Ik leer elke dag van haar.En wat ben ik dankbaar voor de mensen hier. Ze verwachten niks geks van me. Geen knuffels op commando of perfect gedrag. Ze geven me tijd om te wennen, om te leren en om mezelf te mogen zijn. Elke dag een klein stapje verder in mijn proces. Ik vind het nog eng, maar als ik je eenmaal ken… dan wil ik héél graag knuffelen. En dan doe ik mijn stokstaartjes-truc: rechtop op m’n achterpootjes, met mijn grote ogen. Werkt altijd. Want als ik je eenmaal vertrouw, wil ik héél graag bij je zijn. Dan komen de knuffels vanzelf.Deze dierendag vraagt DOA aandacht voor dieren zoals ik. Honden die nooit écht hond hebben mogen zijn. Maar die, met liefde en geduld, weer langzaam leren vertrouwen.Liefs van ons.
Terug naar alle verhalen
Guapa
Hoi, ik ben Guapa en zo noemen mij altijd een blij ei, maar dat was eerst wel anders. Toen was ik een blij ei met een gebroken hartje… Wat lief dat je even naar mijn verhaaltje komt kijken. Ik ben een vrolijke Staffie van 6 jaar tenminste… dat ben ik weer aan het worden. Vroeger was ik altijd blij, met mijn baasje en mijn zoon als beste vrienden aan mijn zijde. Maar toen overleed mijn baasje plotseling. Alles veranderde.Van de één op de andere dag was ik m’n veilige plek kwijt. Mijn maatje. Mijn ritme. Mijn mens.Samen met mijn zoon Kit kwam ik naar DOA. En dat was spannend… verdrietig ook. Ik begreep dat alles ineens anders was. Gelukkig zijn Kit en ik samen gebleven. En hier wordt zó goed voor ons gezorgd met liefde, geduld en aandacht.Langzaam komt het blije ei in mij weer terug. Mijn staart zwaait weer wat vaker. Ik ren weer achter ballen aan. Ik snuffel, ik speel, ik knuffel. Maar het verdriet zit nog ergens in mijn lijf. En soms heb ik even hulp nodig om dat niet te vergeten, maar om er weer bovenop te komen.Ik ben gek op mensen, maar door alle emoties kan ik soms wat overenthousiast zijn. Dan wil ik zó graag contact, dat ik vergeet hoe ik rustig moet blijven. Gelukkig helpen ze me bij DOA om weer balans te vinden.
Terug naar alle verhalen