Alexander Bulthuis, auteur op DOA dierenasiel

Jaxx 

Hier ben ik! Woohoo ik ben blije, lieve, tikkie lompe Jaxx! Spelen is mijn lievelings en daarna lekker een tukkie doen. Ik ben wel een beetje bijzonder, want ik ben bij DOA gekomen omdat mijn baasje niet meer voor mij kon zorgen. Ik ben namelijk als cadeautje gegeven, maar niet echt gewild… Mijn verzorgers zeggen ook altijd dat wij dieren geen cadeautjes zijn. We moeten een weloverwogen beslissing zijn. Kijk, ik ben een snoetje en helemaal wanneer ik nog klein ben, maar ik word groot! Dan eet ik veel en heb ik veel beweging nodig. Ook ben ik een bijzonder kereltje want als je mij roept, dan hoor ik je niet. Ik ben namelijk doof. Ik weet ook niet of mijn vorige baas dat ook wist. Dat maakt mijn opvoeding natuurlijk wel lastiger. Gelukkig kwamen ze hier bij DOA snel achter en word ik nu goed begrepen. Ik krijg dus nu nieuwe les. Les in gebarentaal. Ik moet zeggen, dat ik een snelle leerling ben. Als ik een gebaar goed heb, dan krijg ik dus beloningen en bij de beloning ook weer een gebaar. Dan wandel ik helemaal trots in de rondte! Mijn leven is zo veel beter nu ik bij DOA ben.

Icey

Wat er precies is gebeurd blijft een raadsel, maar van de ene op de andere dag ben ik op straat gezet. Ik ben naar DOA gebracht door mensen die mij buiten vonden maar doorhadden dat ik helemaal geen stoere straatkat ben. Mijn hele nek was een grote bloederige korst, ik zat onder de vlooien en mijn vacht was flink vervilt. Ik had ook nog een grasaar die recht in mijn buikhuid stak! Ik voelde me dan ook niet best. Gelukkig kreeg ik ondanks mijn tegensputteren speciale voeding en sterke medicatie, zodat ik niet meer zo’n jeuk had en zou stoppen met de wonden in mijn hals openkrabben. Ik ben 4 (!) keer ontvlooid, de klitten en vervilte vacht zijn allemaal weggeschoren en eruit gekamd, en de grasaar is voorzichtig uit mijn buik verwijderd. Ik heb met de mensen van DOA een behoorlijke strijd moeten leveren om beter te worden maar ik weet zeker dat ik er ga komen!

Nola

Eigenlijk was kinderen krijgen niet helemaal de bedoeling. Ik kon gaan en staan waar ik wilde, geen zorgen aan m’n kop, mijn tijd was helemaal van mij. Begrijp me niet verkeerd, nu ze er eenmaal zijn zou ik niet meer anders willen! Maar ik had eigenlijk een andere planning, net als mijn vorige baasje blijkbaar. Want toen ze terugkwam van vakantie en mij met kittens aantrof wilde ze mijn baby’s eigenlijk niet in huis hebben, ze vond ze maar vies. Dat kan je je toch niet voorstellen, nog maar 4 dagen oud waren ze! En no way dat ik ergens naartoe ging zonder mijn kids, dus werden we met zijn zessen naar DOA gebracht! Ohja, ik heet Nola trouwens, aangenaam. Het is maar goed dat we verhuisd zijn. Mijn kinderen zaten helemaal onder de vlooien, geen wonder dat ze niet zo goed groeiden. Ik zat zelf trouwens ook onder die nare beestjes en had ook echt behoefte aan een goede maaltijd, ik eet nu ten slotte voor 6! Het voelt ineens alsof er meer rust in mijn lijf is ondanks al het gedoe van de laatste tijd. Afgewezen worden is nooit leuk, maar je moet niet aan mijn kinderen komen. We gaan nu een periode van positiviteit en groei tegemoet en ik heb nog nooit zo’n zin gehad in mijn toekomst.

Ronnie

Ronnie is de naam, en ondanks mijn stoere uiterlijk ben ik niet altijd zo stoer geweest. Ik deed ’t in m’n broek de eerste tijd dat ik bij DOA was. Ik had overal kale plekken en wondjes, zelfs in mijn gezicht. Mijn verleden heeft hier alles mee te maken, maar daar wil ik het niet over hebben. Alles was nieuw en eng, ik wist me totaal geen houding te geven. Maar er was een belangrijk keerpunt, ik herinner het me nog goed. Mijn verzorger deed mijn deurtje open, vulde mijn kommetje met speciaal dieetvoer en tilde heel voorzichtig de handdoek waarachter ik me verstopte omhoog. En voordat ik weg kon schieten aaide ze zachtjes met 1 vinger over mijn neus en voorhoofd. Ik was zo verbaasd dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Mijn verbazing veranderde langzaam in acceptatie, en daarna in genieten. En vanaf dat moment was het roer om. Ik vind niets fijner dan gekriebeld en aangehaald worden, ik kan er zelfs helemaal van gaan kwijlen! De wondjes zijn verdwenen en de kale plekken ook bijna helemaal. Iedereen die ik nu ontmoet, mens of kat, is mijn vriend. Ik had nooit gedacht, met mijn verleden, dat ik dit zou zeggen; het leven is fantastisch!

Kajoris

Het leven is niet altijd een feestje heb ik geleerd. Mijn naam is Kajoris en ik heb mega veel pech gehad de laatste tijd. Maar niet getreurd, het einde van mijn verhaal is geweldig. Het begon allemaal op straat met een auto die zo snel voorbijkwam, dat ik geen tijd meer had om weg te komen. Mijn voorpoot lag helemaal in de prak, ik heb nog nooit zoveel pijn gehad! Iemand heeft mij gelukkig naar DOA gebracht en daar zagen ze na een röntgenfoto dat alle pinnen en spalken in de wereld niet zouden helpen om mijn poot te repareren. Er zat nog maar 1 ding op, als 3-potige kat door het leven gaan. En dat was best pittig om te leren! Ineens is in de kattenbak graven zo makkelijk niet meer. En ergens op springen is ook knap lastig. Maar beetje bij beetje, met geknutselde opstapjes, antibiotica, pijnstilling en bemoedigende woorden van de lieve verzorgers lukte het me om de nieuwe uitdagingen aan te gaan. Net toen het leek alsof alles meezat, kreeg ik een ooginfectie. En niet zomaar eentje… deze bacterie was zo heftig dat hij een gat in m’n oog heeft gemaakt. Ik bespaar je de details maar het zag er niet best uit. Na vele verschillende zalfjes en tests werd het duidelijk dat mijn oog niet meer te redden was. Opnieuw moest ik herstellen van de operatie en wennen aan een nieuwe manier van leven. Dat is toch de definitie van pech! Maar, ondanks alle tegenvallers ben ik positief en lief gebleven. En toen gebeurde het, er kwam iemand binnenlopen waar ik zo blij van werd. Ik voelde gewoon meteen een band, en hij met mij. Ik mocht mee naar huis, en hier mag ik de rest van mijn leven genieten van een pech-vrij leven. Ik zei toch dat het einde geweldig zou zijn!

Zictoria

Joehoe Zictoria hier, maar jij mag me Ziccie noemen. Zo noemen ze mij hier ook omdat Zictoria niet echt lekker roept! Mijn verzorgers zeggen dat ik echt een strijdertje ben, want ik geef de moed niet op. Ik ben namelijk een soort ‘net niet’ hondje. Gek he, ik val net niet genoeg op, ik vind steeds net geen nieuw baasje, ik ben net geen volle Podenco en ga zo maar door. Mega jammer, maar ik kan er net niets aan doen. Ik ben trouwens bij DOA terecht gekomen op een bijzondere manier. Ik kwam hier samen met mijn vriend en kids terecht omdat we zonder de juiste vaccinaties naar Nederland zijn gekomen. We moesten dus eerst in quarantaine. Mega saai was dat. Nu dat proces voorbij is, kunnen we aan de slag. Oefenen met wandelen, oefenen met rust bewaren en oefenen met focus houden op mijn verzorgers, want ik vlieg het liefst alle kanten op! Nog even doorstrijden en dan weet ik zeker dat ik helemaal perfect genoeg ben voor de toekomst en alle leuke dingen die nog komen gaan!
Enthousiaste poot van Zictoria***BREAKING NEWS*** Onze lieve Zictoria heeft TOCH WEL een eigen baasje gevonden! Wij zijn super blij dat dit lieve hondje haar eigen gouden mandje heeft en dierendag viert bij haar eigen baasje💚

Gandalf

Het liefst verstop ik mij een beetje, want in de picture staan is niet helemaal mijn ding… Ik ben trouwens Gandalf, aangenaam kennis te maken. Ik ben op straat gevonden want mijn baasje had mij gedumpt. Kan je het je voorstellen? Ik was erg ontdaan en ben er helemaal onzeker van geworden. Ik ben bij DOA gebracht en daar hebben ze meteen actie ondernomen, want ik zag er niet uit. Mijn vacht was helemaal vervilt en in de knoop. Ik ben dus meteen geknipt en geschoren. Wat een opluchting was dat! Mijn vacht trok erg aan mijn huid en dat deed ook veel zeer. Nu kan mijn haar weer lekker groeien en zijn mijn verzorgers begonnen om mij zoetjes aan te laten wennen aan vachtverzorging. Wat mijn onzekerheid betreft, daar zijn we ook hard mee bezig. Ik heb niet echt veel vertrouwen in mensen, maar er zijn een aantal verzorgers die ik best lief vind. Daar ga ik dan leuke dingen mee doen, zodat ze steeds leuker worden. Ik kan dan zelfs een beetje enthousiast doen en weet je dat ik dan soms een beetje schrik van mijzelf? Laatst gingen we kijken of ik een beetje wilde spelen met een flos touwtje. Dat wilde ik op zich wel, maar wist ook niet zo goed hoe dat moest en tja… toen kwam mijn onzekere ik weer even naar boven. Bij DOA doen ze echt hun best voor mij en ik als kleine strijder, weet zeker dat het goed gaat komen!Voorzichtige knuffel van Gandalf