Sonic
Ik ben Sonic. Tenminste… zo noemen ze me nu. Mijn oude naam ben ik kwijtgeraakt, ergens tussen de straatstenen van Amsterdam. Daar liep ik verloren rond en niemand kwam me halen of was naar mij opzoek. In Nederland schijnt dat bijzonder te zijn. Mijn verzorgers zeggen dat we in Nederland geen zwerfhonden hebben. Maar ik weet alleen dat ik op een dag geen thuis meer had en dat de stilte die toen kwam harder blafte dan welke hond dan ook.Toen ik bij DOA terechtkwam, wist ik niet goed wat ik moest verwachten. Ik ben van nature voorzichtig, zacht en een tikje verlegen. Ik hou van rennen met de wind in mijn oren, maar nieuwe mensen… daar snuffel ik eerst een tijd aan voor ik ze vertrouw. Alles was nieuw: de geuren, de stemmen, de handen die naar me uitreikten. Ik trok me liever wat terug, kroop weg in mezelf. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik het even niet meer wist.Toch gaven ze niet op hoor. Ze bleven rustig, vriendelijk en geduldig. Ze gaven mij een nieuwe naam en wilde graag vrienden met mij worden. Weet je hoe ze dit deden? Met veel voer en snoepjes! En ik trapte daar mooi in. Heel langzaam, bijna ongemerkt, voelde ik mijn staart weer een beetje bewegen. Eerst voorzichtig, dan wat zekerder. Ik begon te begrijpen dat hier niemand me liet vallen. Maar dat ze juist veel liefde voor mij hebben.Ik ben nog steeds een gevoelige ziel, zoals wij windhonden vaak zijn. Ik houd van zachte plekjes om te liggen, van rustige stemmen, van mensen die me niet dwingen maar begeleiden. Maar ik merk dat ik weer durf te dromen van rennen, van warmte en van een eigen familie die me niet vergeet.Liefs Sonic
Terug naar alle verhalen
Marru
Ik ben Marru. Een oudere heer, zeggen ze. Mijn snuit is een beetje grijzer en ik heb wat meer levenservaring dan de jonge springers hier, dat klopt. Maar laat je niet foppen: ik loop zó trots naast je mee dat je bijna vergeet dat ik al wat ouder ben. Ik geniet van snuffelen, stappen maken en alles in me opnemen. Mijn lijf mag dan rustiger lijken, mijn hart is nog steeds vol levenslust!Ik ben bij DOA gekomen omdat mijn baasje is overleden. Sindsdien draag ik een soort stilte met me mee. Ik mis hem, natuurlijk. Je deelt een leven, een huis, gewoontes en dat laat je niet zomaar achter. En toen ik hier kwam, werd alles nieuw, daar moest ik enorm aan wennen. Maar ik heb mijn best gedaan om me aan te passen, zoals honden dat doen. We blijven trouw, zelfs als de wereld verandert.Wat ik moeilijk vind? Dat ik hier al zo lang zit. Dat bijna niemand naar mij vraagt. Ik zie andere honden komen en gaan. Sommige zijn nog niet eens warm in hun mandje of ze hebben al geïnteresseerden. En ik? Ik doe mijn best, kwispel vriendelijk, kijk hoopvol… maar vaak blijft het stil. En dat raakt me, eerlijk gezegd. Daarom heb ik mijn uiterste best gedaan om nogmaals mooi te poseren!Liefs Marru
Terug naar alle verhalen
Tom
Mijn maatje, beste vriend, steun en toeverlaat was er ineens niet meer. Ons vaste wandelingetje, samen tv-kijken, de zachte aaitjes en lieve woordjes waren ineens weg en van de ene op de andere dag stond ik er alleen voor. Ik werd naar DOA gebracht en daar moest ik in het begin niets weten van niemand niet, ik was té verdrietig. Maar ineens kreeg ik een aai over mijn hoofd, ik schrok er een beetje van en blies. Maar de hand ging niet weg en bleef aaien. Nu ben ik dol op die hand, en de mensen achter die handen! Zelfs als ze met prikjes aankomen ben ik erg vergevingsgezind, dus ook de handen van de dierenartsen zijn vrienden. Inmiddels ben ik een enorme goedzak, hou mega van aandacht en eet alles. Onlangs zijn er een hoop tanden van mij getrokken, en moest ik pillen slikken. Dat heb je nou eenmaal als je wat ouder wordt! Maar nog steeds ben ik enorm tevreden. Ik ben nog steeds wel een beetje verdrietig maar door de liefde die ik hier krijg heb ik ook weer hoop op een gelukkige toekomst. Een toekomst met een lief nieuw baasje en mijn eigen gouden mand!
Terug naar alle verhalen
Schelp
Ik ben Schelp. Eigenlijk heet ik Schelpje, zeggen ze, omdat ik een oortje mis. Een oorschelp zonder schelp, tja, zo gaat dat. Maar geloof me: ik hoor meer dan genoeg. Ik hoor wanneer mensen twijfelen, wanneer ze hard praten, wanneer ze zacht praten, wanneer ze écht met me willen werken. En dat laatste… daar smelt ik van, al laat ik dat niet meteen zien.Ik kom van een plek waar mijn baasje niet meer voor me kon zorgen. Dat was niet omdat hij me niet wilde, maar omdat het gewoon niet meer ging. Toch is het gek om ineens anders wakker te worden. Als Staffie ben ik gebouwd als een tank, maar vanbinnen ben ik veel zachter dan mijn stoere buitenkant doet lijken. En eerlijk is eerlijk: sommige mensen vind ik gewoon spannend. Te veel drukte, te veel gedoe, te snel dichtbij, dan trek ik mijn grens en laat ik duidelijk weten: “Ho, even rustig aan.” Ik ben geen hond voor iedereen. Ik ben een hond voor de mensen die de tijd nemen, die respect hebben voor wie ik ben en die mij zien als lief meisje!Maar als het klikt… dan klikt het écht. Ik ben werkwillig, slim en ik wil zó graag alles goed doen. Geef jij mij vertrouwen? Dan ga ik voor je door het vuur. Dat zit in mijn ras, zeggen ze. Die loyaliteit, die energie, dat doorzettingsvermogen. En als ik je vertrouw, als ik voel dat jij mij ziet zoals ik ben, dan laat ik mijn zachte binnenkant zien. Die van het meisje dat graag knuffelt, dat kwispelt met haar hele lijf en dat opbloeit als een bloem in de zon.Knuffie van mij!
Terug naar alle verhalen
Julia
Waar ik vandaan kom weten mijn verzorgers niet, en voor mij is het ook een beetje vaag. Dat heb je als je maar 1 oog hebt en narigheid hebt meegemaakt. Ik ben in ieder geval op straat gevonden, en het is maar goed dat iemand mij oppakte. Ik zat onder de vlooien, was te mager, had overal wondjes en was uitgedroogd. Het duurde even voordat ik me wat beter voelde, maar gelukkig ben ik op de goede weg. Ik krijg speciaal voer gemaakt van insecten, medicatie tegen mijn jeukende huid en ben behandeld tegen de vlooien. Daar knap je van op als kat! Het liefste wil ik de hele dag knuffelen en tegen je aan kruipen. Ik laat mijn verzorgers soms heel erg schrikken door boven op ze te springen om kopjes te kunnen geven. Het gaat zo veel beter met mij! Ik hou van spelen met water, zou nooit een vlieg kwaad doen maar loop soms tegen dingen aan omdat ik geen diepte zie. Mijn allergie is nog niet helemaal onder controle maar het gaat al een stuk beter en de wondjes nemen af. Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel. Ik bereid me voor op een mooie toekomst!
Terug naar alle verhalen
Karim
Ahum… schraapt zijn minuscule doch waardige keelSta mij toe mijzelf voor te stellen: meneer Karim. En deze keurige heer aan mijn zijde is meneer Kareltje, mijn trouwe compagnon, mijn sofa-partner, mijn collega in het fijnproeverij-schap. Wij zijn Chihuahua’s van leeftijd en aanzien.Het verhaal gaat als volgt. Ik werd als eerste binnengebracht, “gevonden op straat”. Een curieuze omschrijving, want men treft mij normaliter slechts op uitnodiging aan. Maar goed, het leven zit vol verrassingen. De dag erna kwam daar, tot mijn ontsteltenis én grote opluchting, Kareltje binnen. En laat mij u zeggen: zodra onze blikken elkaar kruisten, was er een zucht van opluchting! We schoven meteen samen in één mand, zoals het hoort en zoals we gewend zijn.Na enig speurwerk van de mensen hier bleek dat onze baas wegens omstandigheden niet meer voor ons kon zorgen. Een trieste situatie, maar wij dragen dat lot met waardigheid en een zacht, ietwat dramatisch zuchtje.Wij verkeren overigens nog niet in perfecte conditie, maar wie van onze stand is dat op leeftijd wel? Er staat nog een bezoek aan de cardioloog op het programma en ook een tandartsconsult is geen overbodige luxe, al vind ik persoonlijk dat een heer zijn tanden niet hoeft te tonen om indruk te maken. Kareltje beweert dat ik overdrijf. Zoals altijd heeft hij natuurlijk ongelijk.Maar goed. Voor nu rusten wij, genieten wij van elkaars aanwezigheid en laten wij ons omringen door het personeel dat met wisselend succes, probeert te voldoen aan onze hoge standaard van comfort.Ik ben Karim. Dat is Kareltje.
Terug naar alle verhalen
Rosie
En daar sta je dan, zonder baasje, zonder huis en zonder zekerheid. Dat is niet leuk kan ik je vertellen. Zeker niet voor een lief klein poesje als ik. Emoties gaan alle kanten op en je reageert kortaf. Van de kleinste dingen kan je al schrikken of boos worden terwijl dat helemaal niet zo bedoeld is. Gelukkig was ik niet lang dakloos en nu heb ik die onzekere tijd achter me gelaten. Ik kwam namelijk bij DOA terecht en hier was iedereen zo vreselijk lief voor mij, daar had ik geen woorden voor. Ze hielpen mij om te herstellen en weer tot mezelf te komen. Daar ben ik zo ontzettend blij om!Ik moet nog naar de tandarts en mijn bloed moet een keertje onderzocht worden omdat ik al op leeftijd ben. Maar daarna denk ik dat ik wel klaar ben om een nieuw hoofdstuk te beginnen. En dan het liefst samen met iemand die net als ik toe is aan stabiliteit en liefde. Iemand die mij niet in de steek laat maar de aandacht en zorg geeft die ik verdien.
Terug naar alle verhalen
Ines & Mike en Kiki
Ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn, Kiki hoort bij ons
We hebben Kiki, toen nog Nikki, sinds eind februari. Daarvoor hadden we ook een oudere kat geadopteerd. Zij was mijn lust en leven en is helaas overleden toen wij met vakantie waren. Dat was verschrikkelijk. Toch wisten wij dat we weer een kat wilden, liefst een oudere kat of eentje met een rugzakje. Ik kon online niets vinden, tot een collega-vriendin me op DOA wees. Wij heb toen een afspraak gemaakt en werden heel fijn geholpen door dierenverzorger Samantha. We hebben meerdere katten gezien, maar bij Kiki hadden we meteen een klik. We konden haar toen gelijk mee naar huis nemen. In het begin had Kiki veel spanning, werd geregeld ziek en moest echt wennen. Omdat ik in de psychiatrie werk, herkende ik die stresssymptomen en kon ik haar goed begeleiden. Juist in die periode had ik een operatie aan mijn enkel en moest ik twee maanden thuis blijven. Dat bleek achteraf een geluk bij een ongeluk: in die tijd vond Kiki langzaam haar rust. Nu gaat het heel goed. Ze heeft hier alle ruimte, rust en vrijheid. Haar blaasproblemen, waardoor ze in het asiel terecht was gekomen, zijn met dieetvoer helemaal onder controle. Ze is speels, zit vol energie en houdt van spelletjes. En ze is zó lief. Ze ligt graag op schoot en zoekt altijd contact. Kiki maakt voor mij dat mijn huis meer leeft: dat ik thuiskom en dat er iemand is om samen mee te zijn. Mijn man en ik werken allebei onregelmatig, dus wanneer mijn man er niet is, kom ik thuis en is Kiki er om lekker mee te knuffelen. Kiki stond in het asiel bekend als een kat die snel overprikkeld raakte en kon krabben. Ze is nu veel rustiger maar kan zo nu en dan nog wel pittig reageren naar Mike toe. Wij vinden het fijn dat zij zich vrij genoeg voelt om helemaal zichzelf te zijn. Ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn – Kiki hoort bij ons. En wij zijn zó blij dat wij haar een tweede kans hebben kunnen geven!
Terug naar alle verhalen
Manon en Chico
Hij is niet zomaar een hond, hij is familie
Chico wordt deze maand dertien jaar oud, maar dat zou je niet zeggen. Zijn snoetje is wat grijzer geworden, maar hij is nog net zo speels en energiek als vroeger. In het bos rent hij iedereen eruit. Toen ik op mezelf ging wonen, wist ik één ding zeker: ik wilde een hond. Dat was al mijn hele leven een wens, en ik wilde bewust een hond uit het asiel. Bij DOA ontmoette ik Chico, toen nog maar een jaar oud. De klik was er meteen. Mijn vader ging mee en was ook direct verkocht. Chico was druk, maar heel lief. Hij was uit huis geplaatst en had een gebroken heup, dus hij moest nog revalideren. Met hydrotherapie en veel geduld is dat goed gekomen, al blijft één heup iets kleiner. Chico is een echte prater. Als ik hem iets vraag, “praat” hij terug – hij loeit en maakt van die grappige ‘woe-woe’-geluidjes, typisch voor staffies. Als het koekje te lang op zich laat wachten, laat hij dat luid en duidelijk weten. Dat vind ik zo leuk aan hem. Hij is sociaal, vrolijk en relaxed. Veel mensen stappen opzij omdat hij een staffie is, maar hij is juist een enorme knuffelbeer. Ook met andere honden gaat het prima; hij kan overal loslopen. Ik heb eerst psychologie gestudeerd, maar vond dat beroep minder leuk dan verwacht en studeer nu geneeskunde. Door al die veranderingen is Chico mijn constante factor gebleven. Chico betekent de wereld voor mij. Hij is niet zomaar een hond; hij is familie.
Terug naar alle verhalen
Steffi met Pom
Ze verdienden een veilig en liefdevol thuis na alles wat ze hebben meegemaakt
Na het overlijden van onze twee katten wisten we één ding zeker: zonder kat is het huis leeg. Dus namen we contact op met DOA en werden we uitgenodigd om langs te komen. In de wachtkamer zagen we foto’s van Pom en Doodle, twee langzitters die samen waren binnengekomen. Iets aan hun verhaal raakte ons direct. We konden ze niet gelijk meenemen, maar toen dierenverzorger Samantha liet weten dat we ze mochten ophalen, sprongen we meteen in de auto. Beide katten hadden geen tanden meer en waren ontzettend angstig. Je zag aan alles dat ze veel hadden meegemaakt. Toen ze bij ons thuis uit hun mandje kwamen, schrokken we wel een beetje – het bleken enorme katten! Ze trokken zich direct terug op zolder en kropen onder het bed. Pom is de dappere van de twee en durfde als eerste voorzichtig te komen kijken, een hapje te eten en uiteindelijk zelfs een aai toe te laten. Doodle bleef langer bang. We hebben een kattendeskundige ingeschakeld. Die gaf ons waardevolle tips: houd de omgeving rustig, sluit de deur en ontmoet hem daar waar hij zich veilig voelt. Dus kroop ik onder het bed en begon heel voorzichtig daar met hem te spelen. Stap voor stap ging het beter. Tegenwoordig ligt Doodle soms op bed, komt hij naar ons toe als we thuiskomen en zit hij op de trap te wachten om geaaid te worden. De trap is zijn veilige plek, daar voelt hij zich thuis en laat hij zich knuffelen. Het is zo mooi om te zien hoe een dier dat zó bang was, stukje bij beetje zijn vertrouwen terugkrijgt. Ze verdienen een veilig en liefdevol thuis na alles wat ze hebben meegemaakt. Pom is inmiddels lekker ondeugend en Doodle wordt steeds vrijer. We zijn trots dat ze ons nu vertrouwen. Ze hoeven niet op schoot te komen; voor ons is het al genoeg dat ze ontspannen door het huis lopen en zichtbaar genieten van hun leven hier. We hebben enorm veel waardering voor DOA. Er wordt daar met zoveel zorg en toewijding gewerkt. We voelden echt dat er tijd werd genomen om een goede match te maken, en ook de nazorg was heel fijn. Iedereen werkt er met passie voor de dieren. Dankzij die inzet hebben Pom en Doodle nu het thuis dat ze verdienen, en wij twee bijzondere huisgenoten erbij.
Terug naar alle verhalen
Danielle en Scooby
We zeggen altijd: Scooby is een cadeautje uit de hemel
We hadden al een labrador, Soes, en wilden er graag een hondje bij. Toen we van DOA hoorden dat er puppy’s waren, zijn we meteen gaan kijken. Scooby was pas vijf dagen oud, piepklein, met een gevlekt vachtje. Eigenlijk bestaat een gevlekte labrador niet, maar daar lijkt zij wel op. Toen we haar zagen, waren we meteen verkocht. Alsof het zo moest zijn, werd ze geboren op de sterfdag van mijn vader. We zeggen altijd: Scooby is een cadeautje uit de hemel.
Toen Scooby acht weken oud was, mochten we haar ophalen. We hadden haar in een grote doos gedaan en als verrassing aan Soes gegeven. Sinds die dag zijn ze onafscheidelijk; Soes is echt haar grote zus.
Scooby is een ontzettend lief hondje dat eigenlijk nooit iets stouts doet. Alleen als we weggaan, vindt ze dat nog steeds moeilijk. Het heeft ook lang geduurd voordat ze zindelijk was; haar moeder kwam uit de broodfok, was helemaal uitgeput en had haar niet alles goed kunnen leren. Maar dat hebben we samen ingehaald.
Scooby is een echte knuffelkont; soms duwt ze met haar neus onder je kin en geeft dan heel enthousiast ‘kopjes’. Ze ligt het liefst tegen ons aan of vlak naast me. Ze is ook dol op onze kat Moos; toen we terugkwamen van vakantie was ze zó blij om hem weer te zien. Dat vonden wij heel aandoenlijk. Scooby speelt ook graag verstoppertje, soms met Soes, soms met ons. Dan moeten we op zoek naar haar knuffel.
Scooby is lief, grappig en hoort helemaal bij ons gezin. Iedere dag weer denken wij: wat zijn wij blij dat we haar hebben.
Terug naar alle verhalen
Yvonne en Hugo
Ieder dier verdient een veilig en gelukkig leven, en dat heeft Hugo nu bij ons gevonden
We zochten een kat die de muizen zou vangen op de boerderij, eentje die lekker buiten kon leven en zich thuis zou voelen in de stal. Bij DOA gingen we kijken of er een kat was die bij ons paste. Daar zeiden ze dat ze wel een match voor ons hadden: Hugo. We hebben even met hem gespeeld en vonden hem meteen leuk. Na een nachtje nadenken wisten we het zeker: Hugo mocht met ons mee naar huis. Hugo is ontzettend lief en heeft een heel leuk koppie, maar na het tweede aaitje kan hij ineens uithalen. Hij wil graag aandacht, maar raakt snel overprikkeld. Daarom is hij niet zo geschikt voor in huis, maar perfect voor bij ons op de boerderij. Hij woont op de paardenstal en heeft daar helemaal zijn plek gevonden. ’s Ochtends gaat mijn man Piet als eerste naar de stal. Hugo staat dan al bij ons huis op hem te wachten en rent met hem mee. Dat vind ik zo schattig! We zien hem altijd op de drie momenten per dag dat hij eten krijgt. Door hem te accepteren zoals hij is, heeft Hugo helemaal zijn draai bij ons gevonden. Hugo hoort bij ons leven, bij het ritme van de boerderij. Het is heerlijk dat hij lekker buiten bij ons op het erf tot zijn recht kan komen. Ik ben blij dat hij bij ons is. Dat we een kat die anders moeilijk te plaatsen was een fijn thuis konden geven, voelt heel goed. Ieder dier verdient een veilig en gelukkig leven, en dat heeft Hugo nu bij ons gevonden.
Terug naar alle verhalen