Remie alleen op de wereld, ken je dat verhaal? Nou zo voelde ik mij dus, helemaal alleen. Ik was in een mandje gezet en achtergelaten in een park en dat was het dan. Hoe lang ik daar heb gezeten weet ik niet meer, maar ik was zo bang. Het voelde als dagen! Toen ik eindelijk gevonden werd kon ik weer ademhalen. Ze schrokken zich rot bij DOA, mijn rechteroog was geluxeerd, dus eigenlijk ‘uit de kom’. De operatiekamer werd gereed gemaakt en ik werd gelijk geholpen. Dat was echt heel fijn want ik had geen dag langer met deze pijn willen rondlopen. Onder narcose hebben ze mij gelijk gecastreerd en kwamen ze erachter dat mijn hak ook nog eens gebroken was. Opereren was gelukkig niet nodig, ik kreeg later te horen dat het met genoeg rust vanzelf weer aan elkaar kan groeien. Toen ik wakker werd had ik een kraag om mijn nek, dat was wel even schrikken. Maar met wat hulp van de verzorgers kon ik er eigenlijk al snel prima mee overweg. En kijk mij nu eens; mijn ‘oog’ is helemaal genezen en mijn poot is nog aan het herstellen. Mijn naam was in het begin heel passend, maar ik voel mij nu helemaal niet meer alleen. Iedereen bij DOA is zo lief voor mij en er is ook al iemand die mij wil adopteren als ik helemaal de oude ben, of liever zou ik willen zeggen, als ik mij weer vernieuwd voel!