Ja, maar niet met iedere hond. Ik heb nog nooit écht samen met een andere hond gewoond. Dus ik weet niet zo goed of ik dat leuk zou vinden of juist misschien spannend. Maar ik speel hier bij DOA wel met een hondenvriendje. Dat gaat eigenlijk best goed! We rennen en spelen samen en ik leer van hem dat dingen niet zo eng zijn als ik denk. Misschien zou een rustige, sociale hond in huis mij best kunnen helpen. Maar het hoeft niet hoor. Zolang ik maar mensen heb die me begrijpen en me helpen groeien, komt het wel goed met mij.
Geen kinderen. Die vind ik dus echt… doodeng. Ze bewegen snel, maken gekke geluiden en ik snap ze gewoon niet zo goed. Als ze in de buurt zijn, weet ik niet wat ik moet doen. Ik word daar heel onzeker van. Dan wil ik het liefst wegkruipen of blaf ik omdat ik me geen raad weet. Ik weet dat ze lief kunnen zijn, maar voor mij is het gewoon te veel. Dus ik zoek liever een rustig huis, zonder kinderen. Daar voel ik me veiliger bij.
Nog leren. Dat is niet echt mijn favoriete ding. Ik ga eigenlijk veel liever met je mee. Gewoon, zodat ik weet waar je bent en me niet alleen voel. Maar ja ik snap ook wel dat dat niet altijd kan. Of ik al een paar uurtjes alleen kan zijn? Eerlijk? Ik weet het niet zo goed. Misschien nog niet, maar ik wil het wel proberen, als jij me erbij helpt. Als we het rustig opbouwen en je mij stapje voor stapje laat wennen, dan lukt het vast ooit. En wie weet, als er al een lieve, sociale hond in huis woont, helpt dat mij misschien ook wel een beetje.
Rustige wijk. De stad?! Dat is niks voor mij. Al die drukte, harde geluiden, mensen en verkeer… ik weet dan echt niet waar ik moet kijken of wat ik moet doen. Daar word ik heel zenuwachtig van. Een rustige wijk lijkt me veel fijner. Of nog beter: lekker landelijk, met veel groen om me heen. Dan kan ik op mijn gemakje snuffelen en wandelen, zonder dat ik steeds schrik van alles. Zelfs hier bij DOA vind ik het buiten soms al te druk. Er gebeurt zóveel! Geluiden, bewegingen, mensen en andere honden. Een wandeling maken buiten het terrein? Dat durf ik eigenlijk nog niet. Ik voel me daar nog niet klaar voor. Alles is dan ineens zo groot en onbekend. Ik hoop dat er straks iemand is die me rustig helpt, stapje voor stapje. Die snapt dat het soms al knap is als ik gewoon even buiten durf te staan. Want ik wil het wel… ik heb alleen nog wat meer tijd nodig.
Ja, selectief. Ik ben niet echt super sociaal, hoor. Ik ben geen Labrador die met iedereen meteen vriendjes wil worden. Dat is gewoon niet wie ik ben. Ik ben best kieskeurig met welke honden ik aardig vind. Niet elke hond mag zomaar mijn maatje worden. Het kost tijd en geduld voordat ik iemand vertrouw. Maar als ik dan eindelijk mijn vriendje heb gevonden, dan wil ik eigenlijk alleen maar rennen en spelen met hem. Samen rondjes maken en plezier hebben is voor mij het allerleukste wat er is. Dus ja, ik ben misschien een beetje voorzichtig en kieskeurig, maar als ik mijn maatje vind, ben ik een echte speelmaat!
Trekt. Dat vind ik nog best moeilijk. Niet omdat ik niet aan de lijn wil, maar omdat alles zo eng is. Ik schrik van alles en wil dan snel ergens heen waar ik me veiliger voel. Daardoor trek ik hard aan de lijn. Het is niet dat ik stout ben hoor. Ik probeer gewoon de spannende dingen te vermijden. Met veel geduld en rust hoop ik dat ik het straks wat makkelijker vind.
Nee, Ik ben daar veel te bang voor. Ik schrik nog van alles en ren dan zomaar weg. Dat is niet veilig voor mij. Daarom moet ik eerst echt mijn nieuwe baasjes en mijn omgeving goed leren kennen, voordat ik ook maar ergens los kan lopen. Misschien lukt het ooit, maar misschien ook niet. Maar mijn nieuwe baasjes kunnen vast een mooie omheinde plek vinden waar ik wel lekker kan rennen. En aan een lange lijn kan ik ook mijn eigen ding doen, op mijn tempo. Zo voel ik me het veiligst en kan ik toch genieten van het buiten zijn.
