Ja, maar niet met iedere hond. Okee, eerlijk is eerlijk: ik heb nog nooit écht samengewoond met een andere hond. Alleen met mensen. Toch denk ik dat ik het hartstikke leuk zou vinden om een hondenvriend of -vriendin te hebben! Spelen, samen wandelen, elkaar lastigvallen met piepspeeltjes! Jaaa, dat lijkt me wel wat. Maar goed, ik snap ook dat het niet zomaar vanzelf gaat. We moeten natuurlijk wel een klik hebben. En ik moet nog leren wat het betekent om je huis, je speeltjes en je mensen te delen. Ook met eten moet ik nog even snappen dat samenwonen niet betekent jij eet ook mijn brokjes op. Misschien dat een eigen plekje, zoals een bench, me daar ook bij kan helpen. Dat ken ik nog van mijn vorige huisje en vond ik eigenlijk best fijn. Gewoon even een plek voor mezelf. Dus wie weet… met de juiste match en wat geduld zie ik dat samenwonen wel zitten.
Ja, mits kat honden gewend is. Nou, mensen… ik heb dus laatst voor het eerst katten van dichtbij gezien. Jep. Katten. Die kleine, mysterieuze wezentjes met van die priemende oogjes en een staart die altijd net iets te zelfverzekerd beweegt. Maar even terug naar het begin! Bij DOA vangen ze ook katten op. Die zitten boven. En hoe kom je boven? Juist, met de trap. Maar eh… trappen en ik zijn nog geen beste vrienden. Dus: tadaa de lift in! Net een VIP. Eenmaal boven liep ik al snuffelend door de hal en toen kwamen we bij een gang met allemaal deuren… en daar waren ze dan. De katten. Plotseling. Zomaar achter een deur. Ik schrok me een hoedje! Maar hé, ik ben een stoere vent, dus ik herstelde me snel. Even snuffelen, even kijken en toen dacht ik! Weet je wat? Ik laat ze maar gewoon lekker met rust. En weg was ik. Nu moet ik zeggen als mijn nieuwe baasjes katten hebben, dan moeten die wel een beetje honden gewend zijn. Van die zelfverzekerde types die niet meteen gaan rennen. Want als ze rennen… ja, dan denk ik natuurlijk dat we gaan spelen. En ik ben nogal enthousiast. Dus als je kat liever een rustige oude dag wil, dan ben ik misschien niet de beste match. Maar als je kat denkt dat hij de baas is in huis… nou, dan kunnen we misschien wel een deal sluiten.
Alleen oudere kinderen. O ja, nog iets belangrijks! In mijn vorige huisje woonde ik samen met twee jonge kinderen. Lief hoor, maar eerlijk is eerlijk! Het was me soms gewoon een beetje te veel. Al dat geluid, gegil, gerommel, speelgoed overal… ik wist op een gegeven moment niet meer waar ik moest kijken of wat ik moest doen. En dan verander ik in een soort harige kanonskogel. Niet expres natuurlijk, maar ja. Als er dan toevallig een klein mensje in de weg staat… oeps. Als ik overprikkeld raak, snap ik het allemaal niet meer zo goed. Dan ga ik ook wel eens “rijden”. Je weet wel, zo’n beetje ongemakkelijk gedrag waar niemand blij van wordt. Dat is mijn manier om te zeggen: “Help! Ik snap het even niet meer!” Daarom zoek ik nu een wat rustiger huisje, met wat oudere mensenkinderen. Zeg maar boven de 16. Dan weet ik zeker dat we elkaar beter begrijpen, en dat er wat meer overzicht is voor mij. Want geloof me ik wil het allemaal goed doen, ik moet het alleen een beetje kunnen bijhouden.
Nog leren. Oké, confession time! Alleen thuis zijn is niet echt mijn favoriete hobby. Ik bedoel… hallo? Waarom zou je zonder mij op pad gaan als ik je ook gezellig kan vergezellen? Ik ben knap, grappig en ik oordeel niet als je voor de derde keer deze week friet haalt. Win-win, toch? Maar goed, ik snap het ook wel. Soms moet je gewoon even weg zonder hond. Dus als we dat alleen-thuis-zijn langzaam kunnen oefenen en opbouwen, dan komt het vast goed. Een beetje trainen, wat geduld (en een lekker gevulde Kong misschien?) en dan leer ik het heus wel. Tot die tijd? Neem me gewoon lekker vaak mee. Ik pas prima bij elk uitje.
Rustige wijk. Luister… ik heb het even geprobeerd hoor, dat stadsleven. Al die auto’s, fietsen, toeterende dingen, rinkelende trams, mensen die allemaal haast hebben pffff… ik werd er helemaal wiebelig van. En als ik druk om me heen heb, word ik zelf ook druk. Heel druk. Net een soort flipperkast met poten. Concentratie? Nul. Rust? Weg. En laten we eerlijk zijn! Niemand wil een oververhitte stuiterbal in huis. Daarom zoek ik een fijn huisje in een rustige wijk. Of beter nog. Een gezellig dorpje, met bomen, gras, vogels die niet schreeuwen en buren die hallo zeggen zonder hard te schreeuwen. Daar kan ik tot rust komen, mijn koppie erbij houden en gewoon de relaxte, grappige Mylo zijn die ik diep van binnen ben. Dus ben jij iemand met een tuin, een rustige buurt en geen tramhalte voor de deur? Dan zijn wij misschien wel meant to be.
Ja, selectief. Ik ben dol op andere honden. Echt waar, ik zie er één en boem! Ik verander in een vliegende, kwispelende, blije tornado! Rennen, spelen, stoeien… het liefst allemaal tegelijk. Soms vinden andere honden mij een beetje… enthousiast. (Snap ik hoor. Ik ben best veel.) Maar als een hond zegt! “Hee, even dimmen,” dan doe ik dat. Voor een minuutje. Misschien twee als ik m’n best doe. Maar dan MOET er weer gespeeld worden, anders ontplof ik van binnen van de blijdschap! Ik ben op een leeftijd dat ik nog wat hulp nodig heb bij mijn sociale skills. Mijn nieuwe baasjes moeten goed kunnen inschatten of de andere hond het ook leuk vindt. Want ik wil natuurlijk wel dat iedereen plezier heeft. Dus, heb jij humor, energie en een oog voor hondentaal? Dan kunnen wij samen een topteam worden!
Trekt. O ja… het wandelen aan de lijn. Uhmmm. Laten we zeggen dat ik het concept snap, maar de uitvoering… daar kunnen we nog wat aan sleutelen. Voor nu is het vooral een soort sport! Wie trekt wie het snelst naar het volgende geurtje? Ik noem het zelf snuffel-sprinten. Mijn begeleiders noemen het eerder intensief werk aan de lijn. Maar hé geef me een snoepje en ik ben ineens een stuk beter te motiveren. Ik ben namelijk, zoals eerder gezegd, net een man. Met de juiste snacks ben ik bijna tot alles in staat. Dus met een beetje training, geduld en een goed gevulde jaszak komt het echt wel goed met die wandelingen. Wie weet loop ik over een paar maanden wel keurig naast je alsof ik het altijd al zo deed. Maar voor nu: trek je wandelschoenen én je geduld maar vast aan.
Ja, op termijn. Weet je wat me heerlijk lijkt? Loslopen. Wind door m’n haren (oké, ze zijn kort dus het is meer een soort briesje), rennen over grasvelden, snuffelen waar ik wil… pure vrijheid! Maar goed. Eerlijk is eerlijk! Luisteren vind ik nog een beetje ingewikkeld. Niet omdat ik niet wil, hoor! Maar ik ken jouw commando’s natuurlijk nog niet. En als jij “kom hier” zegt en ik denk dat je “kom, snuffel aan dat struikje” bedoelt… nou ja, dan zijn we elkaar snel kwijt. En niet elke hond (of mens) zit te wachten op een wervelwind zoals ik die ineens in volle vaart langsscheurt. Dus loslopen is iets wat ik héél graag wil leren, maar we moeten er samen even goed de tijd voor nemen. Eerst veilig oefenen, elkaar leren begrijpen, en dan op een dag dan gaan we samen los. Letterlijk. Tot die tijd? Lange lijnen, veel koekjes, en heel veel oefenen. Ik ben er klaar voor!
