Ja, Ik ben eigenlijk nooit echt helemaal alleen geweest. Heb altijd met andere hondjes samengewoond. Dat vond ik heel fijn, want dan voelde ik me minder onzeker. Samen zijn is gewoon uhmm geruststellend. Dus als ik misschien weer met een ander hondje mag wonen, zou ik dat helemaal niet erg vinden. Ik zou het zelfs heel fijn vinden. Het zou wel helpen als dat hondje een beetje sociaal is! Een soort van goed voorbeeld, snap je? Dan kan ik een beetje afkijken hoe het hoort, en dan zijn we niet allebei bang. Dat lijkt me wel zo handig. Maar hier kunnen we het altijd over hebben met mijn verzorgers.
Ja, Hier hebben ze ook katten. En ja… daar moest ik dus naartoe. Niet zomaar hoor, maar echt naar een speciale afdeling. Nou, ik vond dat best spannend. Om daar te komen moest ik met een trap… of een lift. De trap… oei… dat was niks voor mij. Dus toen hebben ze me maar even getild. Dat vond ik eigenlijk wel fijn. Eenmaal bij de katten heb ik heel voorzichtig gesnuffeld. En een beetje stiekem gekeken, hoor… maar ik vond het wel spannend, die vreemde omgeving en al die blikken. De katten keken ook zo terug. Niet boos of zo, maar gewoon… nou ja, kat-achtig. Toen wilde ik best snel weer terug naar mijn veilige plekje. Als mijn nieuwe baasje of bazinnetje een kat heeft, dan is dat misschien niet meteen een probleem. Maar dan hoop ik wel dat het een kat is die honden gewend is. De meeste katten zijn namelijk groter dan ik! Dat durf ik bijna niet te zeggen, maar het is echt zo!
Alleen oudere kinderen. Ik wil het liever niet verkeerd zeggen hoor… maar hele kleine kindjes… dat is een beetje spannend voor mij. Ze zijn lief, dat weet ik best, maar ook een beetje onvoorspelbaar met al dat snelle bewegen en harde geluidjes. Als je zelf een beetje onzeker bent, zoals ik, dan kan dat gewoon wat veel zijn. Ik doe echt niet lelijk hoor! Zo ben ik niet. Maar ik zou me denk ik prettiger voelen in een huis zonder kleine kindjes om me heen. Kinderen die al wat groter zijn, zo rond de 12 jaar of ouder… die snap ik beter. En zij snappen mij vaak ook. Dan kun je een beetje rekening met elkaar houden, en dat vind ik fijn.
Nog leren. Ik wil hier eerlijk over zijn… Helemaal alleen thuisblijven heb ik eigenlijk nog nooit echt gedaan. Ik was altijd samen met andere hondjes. Dus ik weet niet precies hoe dat is, alleen zijn. Ik denk dat ik dat wel een beetje spannend vindt. Daarom zou ik het heel fijn vinden als mijn nieuwe baasjes daar rustig de tijd voor nemen. Eerst samen een band opbouwen, elkaar leren vertrouwen, en wennen aan alle nieuwe geluidjes en geurtjes in huis. En dan… misschien, heel voorzichtig, een beetje oefenen met even alleen zijn. Gewoon stapje voor stapje. Ik denk dat dat het beste werkt voor mij. En als er een ander hondje is, dan is dat natuurlijk helemaal fijn. Dan voel ik me vast al een stuk minder alleen.
Rustige wijk. Ik durf het bijna niet te vragen, maar… mag ik misschien wonen op een plekje waar het een beetje rustig is? De stad, met al die mensen, auto’s, fietsers en drukte! Dat past niet zo goed bij mij. Daar word ik een beetje zenuwachtig van. Wat ik eigenlijk hoop, is dat ik een huisje vind in een rustige buurt. Waar je als je de deur uit stapt, niet meteen hoeft uit te wijken voor alles wat beweegt. Waar je gewoon even kunt snuffelen zonder schrikken. En als het dan ook nog een beetje groen is, met bomen of gras of een paadje. Nou dan zou ik denk ik heel gelukkig zijn.
Ja, Ik ben best sociaal hoor, echt waar. Ik vind andere hondjes leuk! Maar het ligt er wel een beetje aan hoe ze zijn. Als ze héél groot zijn, of keihard op me af komen rennen, dan schrik ik wel eens. Dan weet ik gewoon even niet wat ik moet doen. Gelukkig hoef ik dat niet alleen op te lossen. Ik hoop dat mijn nieuwe baasjes me willen helpen in zulke situaties. Dat ze samen met mij even kijken “He, is dit hondje een goede match voor Diva?” Dat zou ik fijn vinden. En ja ik ben een keeshondje hè. Dus als ik me een beetje onzeker voel, kan ik ook best blaffen! Gewoon om even te zeggen: “Ho! Niet zo snel!” Misschien schrik ik ze daarmee wel een beetje weg. Oeps. Maar meestal, als ik rustig kan kennismaken, gaat het helemaal prima. Gewoon op mijn tempo.
Loopt netjes mee. Ik loop eigenlijk best netjes aan de lijn. Dat heb ik al goed geoefend. Maar… soms, als het ineens druk wordt of ik ergens van schrik, dan wil ik graag de andere kant op. Dan trek ik een beetje, gewoon omdat ik weg wil van wat me bang maakt. En als ik iets ruik of zie dat interessant is nou ja, dan moet ik natuurlijk even kijken. Dat snap je wel, toch? Mijn neus is tenslotte best goed, en ik wil niks missen. Maar over het algemeen doe ik echt m’n best om netjes mee te wandelen. Zeker als het een rustige omgeving is, dan loop ik graag gewoon met je mee. Mag ik nog iets kleins vertellen? Iets waar ik me een beetje voor schaam misschien. Als iemand een tuigje of halsband bij me om wil doen, dan vind ik dat héél spannend. Dan loop ik eigenlijk meteen weg. Niet omdat ik niet mee wil hoor, maar gewoon omdat het me een beetje benauwt. Daarom zou het fijn zijn als mijn nieuwe baasjes hier rustig mee willen oefenen. Met geduld, een zachte stem, en misschien iets lekkers erbij. Dan komt het vast wel goed, maar ik heb echt even de tijd nodig om te leren dat het niet eng is.
Ja, op termijn. Weet je wat me zo heerlijk lijkt? Loslopen. Gewoon, rennen met de wind in m’n haren, snuffelen waar ik wil, even nergens aan vast. Dat lijkt me echt fantastisch. Maar eh… ik heb dat eigenlijk nog nooit gedaan. En als ik eerlijk ben, ben ik er misschien ook nog niet klaar voor. Ik ben best verlegen en schrik soms snel. Dus als er iets onverwachts gebeurt, weet ik niet of ik terug durf te komen. Toch wie weet. Als ik straks helemaal gewend ben aan mijn nieuwe baasjes, en ik vertrouw ze echt, en ik ken de omgeving goed! Dan kan het misschien. Maar dan moeten we het wel rustig opbouwen en goed oefenen, hoor. Niets overhaasten. Ik wil het graag goed doen.
