Ik ben Sonic. Tenminste… zo noemen ze me nu. Mijn oude naam ben ik kwijtgeraakt, ergens tussen de straatstenen van Amsterdam. Daar liep ik verloren rond en niemand kwam me halen of was naar mij opzoek. In Nederland schijnt dat bijzonder te zijn. Mijn verzorgers zeggen dat we in Nederland geen zwerfhonden hebben. Maar ik weet alleen dat ik op een dag geen thuis meer had en dat de stilte die toen kwam harder blafte dan welke hond dan ook.
Toen ik bij DOA terechtkwam, wist ik niet goed wat ik moest verwachten. Ik ben van nature voorzichtig, zacht en een tikje verlegen. Ik hou van rennen met de wind in mijn oren, maar nieuwe mensen… daar snuffel ik eerst een tijd aan voor ik ze vertrouw. Alles was nieuw: de geuren, de stemmen, de handen die naar me uitreikten. Ik trok me liever wat terug, kroop weg in mezelf. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik het even niet meer wist.
Toch gaven ze niet op hoor. Ze bleven rustig, vriendelijk en geduldig. Ze gaven mij een nieuwe naam en wilde graag vrienden met mij worden. Weet je hoe ze dit deden? Met veel voer en snoepjes! En ik trapte daar mooi in. Heel langzaam, bijna ongemerkt, voelde ik mijn staart weer een beetje bewegen. Eerst voorzichtig, dan wat zekerder. Ik begon te begrijpen dat hier niemand me liet vallen. Maar dat ze juist veel liefde voor mij hebben.
Ik ben nog steeds een gevoelige ziel, zoals wij windhonden vaak zijn. Ik houd van zachte plekjes om te liggen, van rustige stemmen, van mensen die me niet dwingen maar begeleiden. Maar ik merk dat ik weer durf te dromen van rennen, van warmte en van een eigen familie die me niet vergeet.
Liefs Sonic