Ik ben Schelp. Eigenlijk heet ik Schelpje, zeggen ze, omdat ik een oortje mis. Een oorschelp zonder schelp, tja, zo gaat dat. Maar geloof me: ik hoor meer dan genoeg. Ik hoor wanneer mensen twijfelen, wanneer ze hard praten, wanneer ze zacht praten, wanneer ze écht met me willen werken. En dat laatste… daar smelt ik van, al laat ik dat niet meteen zien.
Ik kom van een plek waar mijn baasje niet meer voor me kon zorgen. Dat was niet omdat hij me niet wilde, maar omdat het gewoon niet meer ging. Toch is het gek om ineens anders wakker te worden. Als Staffie ben ik gebouwd als een tank, maar vanbinnen ben ik veel zachter dan mijn stoere buitenkant doet lijken.
En eerlijk is eerlijk: sommige mensen vind ik gewoon spannend. Te veel drukte, te veel gedoe, te snel dichtbij, dan trek ik mijn grens en laat ik duidelijk weten: “Ho, even rustig aan.” Ik ben geen hond voor iedereen. Ik ben een hond voor de mensen die de tijd nemen, die respect hebben voor wie ik ben en die mij zien als lief meisje!
Maar als het klikt… dan klikt het écht.
Ik ben werkwillig, slim en ik wil zó graag alles goed doen. Geef jij mij vertrouwen? Dan ga ik voor je door het vuur. Dat zit in mijn ras, zeggen ze. Die loyaliteit, die energie, dat doorzettingsvermogen. En als ik je vertrouw, als ik voel dat jij mij ziet zoals ik ben, dan laat ik mijn zachte binnenkant zien. Die van het meisje dat graag knuffelt, dat kwispelt met haar hele lijf en dat opbloeit als een bloem in de zon.
Knuffie van mij!