Ahum… schraapt zijn minuscule doch waardige keel
Sta mij toe mijzelf voor te stellen: meneer Karim. En deze keurige heer aan mijn zijde is meneer Kareltje, mijn trouwe compagnon, mijn sofa-partner, mijn collega in het fijnproeverij-schap. Wij zijn Chihuahua’s van leeftijd en aanzien.
Het verhaal gaat als volgt. Ik werd als eerste binnengebracht, “gevonden op straat”. Een curieuze omschrijving, want men treft mij normaliter slechts op uitnodiging aan. Maar goed, het leven zit vol verrassingen. De dag erna kwam daar, tot mijn ontsteltenis én grote opluchting, Kareltje binnen.
En laat mij u zeggen: zodra onze blikken elkaar kruisten, was er een zucht van opluchting! We schoven meteen samen in één mand, zoals het hoort en zoals we gewend zijn.
Na enig speurwerk van de mensen hier bleek dat onze baas wegens omstandigheden niet meer voor ons kon zorgen. Een trieste situatie, maar wij dragen dat lot met waardigheid en een zacht, ietwat dramatisch zuchtje.
Wij verkeren overigens nog niet in perfecte conditie, maar wie van onze stand is dat op leeftijd wel? Er staat nog een bezoek aan de cardioloog op het programma en ook een tandartsconsult is geen overbodige luxe, al vind ik persoonlijk dat een heer zijn tanden niet hoeft te tonen om indruk te maken. Kareltje beweert dat ik overdrijf. Zoals altijd heeft hij natuurlijk ongelijk.
Maar goed. Voor nu rusten wij, genieten wij van elkaars aanwezigheid en laten wij ons omringen door het personeel dat met wisselend succes, probeert te voldoen aan onze hoge standaard van comfort.
Ik ben Karim. Dat is Kareltje.