Ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn, Kiki hoort bij ons
We hebben Kiki, toen nog Nikki, sinds eind februari. Daarvoor hadden we ook een oudere kat geadopteerd. Zij was mijn lust en leven en is helaas overleden toen wij met vakantie waren. Dat was verschrikkelijk. Toch wisten wij dat we weer een kat wilden, liefst een oudere kat of eentje met een rugzakje. Ik kon online niets vinden, tot een collega-vriendin me op DOA wees.
Wij heb toen een afspraak gemaakt en werden heel fijn geholpen door dierenverzorger Samantha. We hebben meerdere katten gezien, maar bij Kiki hadden we meteen een klik. We konden haar toen gelijk mee naar huis nemen. In het begin had Kiki veel spanning, werd geregeld ziek en moest echt wennen. Omdat ik in de psychiatrie werk, herkende ik die stresssymptomen en kon ik haar goed begeleiden. Juist in die periode had ik een operatie aan mijn enkel en moest ik twee maanden thuis blijven. Dat bleek achteraf een geluk bij een ongeluk: in die tijd vond Kiki langzaam haar rust.
Nu gaat het heel goed. Ze heeft hier alle ruimte, rust en vrijheid. Haar blaasproblemen, waardoor ze in het asiel terecht was gekomen, zijn met dieetvoer helemaal onder controle. Ze is speels, zit vol energie en houdt van spelletjes. En ze is zó lief. Ze ligt graag op schoot en zoekt altijd contact.
Kiki maakt voor mij dat mijn huis meer leeft: dat ik thuiskom en dat er iemand is om samen mee te zijn. Mijn man en ik werken allebei onregelmatig, dus wanneer mijn man er niet is, kom ik thuis en is Kiki er om lekker mee te knuffelen. Kiki stond in het asiel bekend als een kat die snel overprikkeld raakte en kon krabben. Ze is nu veel rustiger maar kan zo nu en dan nog wel pittig reageren naar Mike toe. Wij vinden het fijn dat zij zich vrij genoeg voelt om helemaal zichzelf te zijn.
Ik geloof echt dat het zo heeft moeten zijn – Kiki hoort bij ons. En wij zijn zó blij dat wij haar een tweede kans hebben kunnen geven!