Ja, maar niet met iedere hond. Ik moet iets bekennen. Ik heb nog nooit met een andere hond samengewoond. Spannend, hè? Maar stiekem lijkt me dat eigenlijk best wel leuk. Samen snuffelen, samen dutjes doen. Dat klinkt heerlijk. Natuurlijk moeten we eerst even kijken of we een goede match zijn. Want ook al ben ik lief, ik wil wel graag weten of we bij elkaar passen. Wie weet, dan heb ik straks niet alleen een mensenvriend, maar ook een hondenmaatje!
Nee, Weet je wat gek was? Bij DOA zag ik voor het eerst in m’n leven… katten! Ik wist echt niet wat ik zag. Ze zijn stil, sluipen rond en soms staren ze je zó aan… Best spannend hoor. Het liefst negeer ik ze gewoon. Dat gaat meestal prima, maar echt relaxed ben ik er (nog) niet bij. Als mijn nieuwe baasje katten heeft, moeten we daarom goed overleggen hoe we dat gaan aanpakken. Ik sta open voor een rustige kennismaking, maar het kan ook zijn dat ik uiteindelijk beter niet bij katten geplaatst kan worden. Dat wil ik eerlijk zeggen. Oh en nog iets, om bij de katten te komen moest ik bij DOA opeens met de trap naar boven. Doodeng vond ik dat! Maar, ik heb het tóch gedaan. De lift naar beneden vond ik wel fijner. Ook al was ik verbaasd toen de deuren weer opengingen dat we weer helemaal beneden waren.
Alleen oudere kinderen. Eerlijk is eerlijk, ik vind kinderen best een beetje spannend. Ze bewegen snel en maken soms veel geluid! Daar schrik ik nog wel eens van. Maar ik vind ze ook héél lief. Als ze rustig zijn en me de tijd geven om te wennen, dan kom ik vanzelf even snuffelen. Het is natuurlijk voor geen enkele hond fijn als kinderen zomaar aan je zitten, dus dat moet goed begeleid worden. Maar als mijn nieuwe baasje kinderen heeft, vind ik het helemaal niet erg om ze te ontmoeten. We kunnen samen kijken of we een goede match zijn! Het liefst ontmoet ik kinderen die al wat ouder zijn. Boven de acht jaar. Die begrijpen iets beter wanneer ik even ruimte nodig heb.
Nog leren. Ik kan nog niet zo goed alleen thuis zijn. Niet omdat ik stout ben hoor, maar omdat ik eerst écht even moet wennen aan mijn nieuwe baasje en mijn nieuwe huisje. Als ik me veilig voel, lukt alles beter. Daarom is het belangrijk dat we het rustig opbouwen, stapje voor stapje. Eerst leren we elkaar goed kennen, dan oefenen we met korte momentjes alleen en daarna steeds iets langer. Ik geloof er helemaal in dat het goedkomt, als jij me daarbij wilt helpen. Samen lukt dat wel.
Rustige wijk. Ik ben op zoek naar een plekje waar ik écht tot rust kan komen. Een gezellig huisje, maar niet midden in de drukke stad! Dat is me gewoon een beetje te veel. Liever woon ik in een rustig dorpje, of een groene wijk waar ik lekker kan snuffelen, wandelen en genieten van de buitenlucht. Geen druk verkeer, geen chaos. Gewoon een fijne plek waar ik me veilig voel. Daar kom ik het allerbest tot mijn recht. En ik beloof: in ruil daarvoor geef ik je al mijn liefde.
Ja, selectief. Hier bij DOA kom ik niet zo veel sociale hondenvriendjes tegen. Dat is soms een beetje jammer, want ik vind het eigenlijk best leuk om met andere honden te spelen! Maar eerlijk is eerlijk! Ik ga niet met iedere hond even goed om. Het moet echt klikken. Net als bij mensen moet er even gekeken worden of we bij elkaar passen of we dezelfde hondentaal spreken, zeg maar. Dus heb jij al een hond? Dan wil ik die graag rustig ontmoeten. Misschien worden we wel speelkameraadjes! En zo niet, dan is dat ook oké. Als ik maar liefde krijg van mens óf hond, daar bloei ik van op.
Trekt. Oké, ik geef het toe! Rustig wandelen aan de lijn is nog niet helemaal mijn talent. Er is zóveel te zien! Zóveel te ruiken! Zóveel te ontdekken! Dus ik hup hierheen, snuffel daar, draai weer om, geen tijd om netjes naast te lopen hoor. Maar goed nieuws! Als de eerste vreugde eruit is (en ik een beetje ben uitgewapperd), dan kan ik heus wel rustiger meelopen. Het is gewoon even oefenen. En ik leer graag. Als jij geduldig met me oefent, komt het vast goed!
Ja, op termijn. Weet je, ik kan nog niet loslopen. Niet omdat ik er als een raket vandoor ga hoor. Zo ben ik niet. Maar ik ben gewoon nog helemaal niet gewend aan de grote wereld. Ik snap nog niet zo goed wanneer ik terug moet komen, of waarom jij opeens “Giiiii-gi!” roept van ver weg. Dus voorlopig blijf ik lekker aan de lijn. Da’s veilig én fijn. Maar wie weet, als we elkaar goed leren kennen en jij me rustig alles leert. Dan kan ik dat misschien later ook wel. Eén pootje tegelijk, toch?
