Ja, Ik heb nog nooit met een andere hond in huis gewoond. Echt niet. Ik ben altijd de enige geweest, dus ik weet niet precies hoe dat zou gaan. Misschien is het hartstikke leuk, misschien moet ik er even aan wennen. Het zou best kunnen dat ik al het speelgoed voor mezelf wil houden, waarschijnlijk wel.
Maar met de juiste begeleiding leer ik vast dat delen niet alleen iets is uit kinderliedjes.
Andere honden vind ik trouwens wél heel leuk! Ik wil graag spelen, rennen, springen, gek doen. Alleen rustig kennismaken vind ik soms nog lastig. Zonder begeleiding kom ik al snel als een soort Labrador-tornado op iemand af. En dat is niet altijd handig, zeggen ze hier. Maar ik bedoel het goed.
Woont er bij jou al een hond? Dan is de belangrijkste vraag: kan die hond met mij overweg?
Nee, Laat ik het maar gewoon eerlijk zeggen! Katten en ik… dat gaat ‘m niet worden. Echt niet. Aardsvijanden, dat zijn het! Laatst ging ik nietsvermoedend mee met de lift. Spannend, maar ik was dapper hoor. En toen kwamen we in een gang met wel acht deuren! En achter élke deur… een kat. Een hele kattenafdeling dus. Eerst dacht ik nog: “Oooh, wat ruikt het hier naar eten?” Maar toen ik ze zag… POEF! Staart recht, haren overeind en ik stond kaarsrecht tegen die deur op. Ik móest er wat van zeggen. Heel hard. Dus… nieuwe baasjes zonder katten? Ja graag. Of baasjes die geen plannen hebben om ooit een kat te nemen. Dan blijven we allemaal blij. Vooral ik en mijn bloeddruk.
Alleen oudere kinderen. Lieve kindjes zijn natuurlijk héél leuk, maar… misschien niet helemaal mijn doelgroep zeg maar. Niet omdat ik niet lief ben (ik ben heeeeeel lief!), maar meer omdat ik soms een beetje… eh… onhandig ben. Rekening houden met anderen is nog niet mijn sterkste kant. Ik loop weleens per ongeluk tegen je aan of ik spring op of ik vlieg met een bal in m’n bek keihard langs je heen. En ja, dan moet je wel een beetje tegen een stootje kunnen. Daarom zoek ik een huis zonder kleine kinderen. Dat lijkt mij wel slim. Oudere kinderen zo’n 16+? Toppie! Die kunnen mij helpen trainen, snappen dat ik nog moet leren ennn belangrijkste puntje! Die kunnen heel goed ballen gooien. Win-win dus.
Nog leren. Alleen thuis zijn? Geen probleem hoor! Bij mijn vorige baasjes kon ik dat ook prima. Maar dan moet je wel even slim zijn. Want ik ga op zoek. Naar iets lekkers. Of iets dat op iets lekkers lijkt. Of iets dat zó ruikt alsof het ooit in de buurt is geweest van iets eetbaars. Dus… opruimen is het toverwoord. Alles opbergen. Echt alles. En de prullenbak? Die is ook verdacht. Die inspecteer ik grondig zodra je weg bent. (Je weet maar nooit.) Een bench vind ik trouwens helemaal niet erg! Was ik gewend. Lekker m’n eigen plekje, beetje chillen, even slapen, beetje dromen over ballen… en eten. Toch even een tip: ik zou het wél fijn vinden als we het rustig opbouwen in m’n nieuwe huis. Eerst wennen aan jou, aan de geluiden, aan de geuren, aan de koekjesvoorraad. En dan langzaam weer oefenen met even alleen zijn. Komt goed. Echt!
Rustige wijk. Oké, luister… ik ben al druk genoeg van mezelf. Echt. Dus als je mij dan ook nog in een drukke stad zet met veel geluiden, mensen, fietsen, auto’s, brommers, flitsende dingen… dan word ik gewoon nóg drukker. En een beetje wiebelig in m’n hoofd. Wat ik het allerliefst zou willen? Een huisje met groen! Hoeft geen hutje op de hei te zijn hoor! Al klinkt dat stiekem best lekker. Maar een rustig straatje, een schattig dorpje of een groene wijk waar ik meteen lekker kan snuffelen als ik de deur uit stap? Dat zou echt heerlijk zijn. Rust, ruimte en hopelijk… een bal.
Ja, Oké, dit is even eerlijk! Als ik aan de lijn ben en ik zie een andere hond, dan doe ik soms… een beetje heftig. Of nou ja, héél heftig. Alsof ik ineens een toneelstukje opvoert. Trekken, piepen, blaffen dramaaa! Maar we zijn hier hard aan het oefenen, hoor! Ik leer nu om andere honden gewoon te negeren (dat is dus alsof ze er niet zijn moeilijk, maar ik snap het langzaam wel). En weet je? Ik kan het best goed! Daardoor wordt kennismaken met andere honden ook veel makkelijker. Maar dan… als ik eenmaal los ben? Ooooh boy. Geen kennismaking meer nodig, dan is het gewoon! Rennen, rammen, rollen, spelen, gááán! Echt, dan heb ik geen tijd voor beleefd doen. Dan is het feest.
Kijk, ik kan aan de lijn lopen. Echt waar. Alleen… rustig wandelen is nog niet helemaal mijn ding. Geduld heb ik namelijk niet echt (nog niet!) en de wereld is zó interessant! Alles ruikt lekker, alles beweegt, overal gebeurt wat! Hoe moet ik dan langzaam lopen?! We zijn hier hard aan het oefenen hoor. En ik beloof, ik doe m’n best. Maar als jij komt kennismaken, dan moet je niet schrikken als je per ongeluk een half rondje DOA wordt meegesleurd. Gewoon blijven lachen, oké? Ik leer het echt wel. Beloofd. Pinkiepoot.
Ja, op termijn. Loslopen is voor mij geen probleem hoor! Ik blijf meestal lekker in de buurt, ga niet bewust de wijde wereld in of zo. Tenzij ik… iets zie. Of denk te zien. Of ruik. Of dénk te ruiken. Dan ben ik soms ineens even “op missie”. Maar ik bedoel het goed, echt! Natuurlijk moet ik met mijn nieuwe baasjes wel even oefenen op het terugkomen. Samen een beetje bouwen aan vertrouwen en duidelijkheid, weet je wel? Misschien is een cursus ook wel slim. Gewoon om de basis weer even op te frissen! Voor mij en voor jou. En voor de koekjes, natuurlijk. Altijd voor de koekjes.
